البته بحث کلا شوخی-جدی‌ست، دوستان به نحوی باید انگیزه‌ی اظهار نظر پیدا بکنند.

اما به راستی و گذشته از شوخی، چیزی از این بهتر می‌شود تصور کرد؟ کشیش خوش‌تیپی که می‌توانست آدم حسابی باشد، سر صبح سه تیغ کرده، در یک محفل پر از ریا ادای دوست داشتن شما را در‌می‌آورد که چه آدم شریفی بوده‌اید و چه مایه خیرخواه، و اصلا بشریت بدون وجود شما چنان که هست نمی‌بود، بعد از مراسم هم می‌رود به یاد شما کمی آلتربوی‌ها را دستمالی می‌کند که «زندگی دو روز است و باید خوش بود».

آن روی سکه‌ی ریای کاتولیکی که می‌کوشد مرگ را جشن بگیرد، گریه‌ زاری‌های مصنوعی ِ ایرانیان پای گورهای خاک‌آلوده و کثیف بهشت زهرا و فاطمه و معصومه است. صدای عرعر قاری، زوزه‌های از سر جنون بازماندگان که به خنده‌ی کفتارهای آفریقایی می‌مانند و کولی بازی ِ نفرت‌انگیز. من در عجبم که چطور در مراسم ختم و کفن ایرانی بجز مرحوم چند نفر دیگر به اموات افزوده نمی‌شود؟