Russell نوشته: دگرسانی دارد،از اول داریم میگوییم دارد. دوجنبه داریم یکی اینکه چه باید بکنیم،یکی اینکه روان انسانها چگونه کار میکند و تصمیمات را چطور میگیرند.
تا اینجا ما متهم بودیم که از چیزهای خیالی سخن میگوییم و چیزی که نیست را که نمیشود تعریف کرد و اینها حالا چطور شد مردم آزادند جور دیگر رفتار کنند و تعریف باید شما میشود تعریف!!!!!!!!!!!!!!!!!!!؟؟؟؟

درباره چیزهای خیالی حرف نمیزنیم، ولی راسل جان به گمانم درباره چیزهای خیالی تا اینجا گفتمان میکرده‌ای،

چون من هیچ جا نگفتم چیزی بنام «دوستی» تعریف ناپذیر است، گفتم تعریف "شما" از
دوستی نادرست است، چرا که میگوید در دوستی حسابگری نداریم، هنگامیکه بروشنی داریم.

Russell نوشته: بعد هم ژن ما هم هست یعنی چه؟
ژن ما متفاوت است از حود ما.خود ما در ژن خودخواه بخاطر ژن ما اهمیت دارد.یعنی اگر ما 4 کودکمان در خطر مرگ بود خودمان را باید فدا کنیم، اگر یک کودکان در خطر بود نباید خود را فدا کنیم، اگر یکسری غریبه در خطر بود؟.پس خود اینجا ارزششی بخودی خود ندارد،هر چه هست ژن است.این با کیفیت زندگی و اینها که اصلا رابطه الزامی ندارد.میشود کسی بخوشی زندگی کند قبل از ازدواج و بچه هم بمیرد.میشود کسی هم 10 تا بچه درست کند و همیشه هم در بدبختی و فلاکت باشد ولی ژنش را خوب پراکنده کند.نمونه اش زنان دیروزی که چندین بار حامله میشدند و تمام مدت در درد و کار ِ خانه و بدبختی و اینها بودند.
پس:کیفیت زندگی همان بقای خود نیست،بقای خود هم بقای ژن نیست لزوما.

من هیچ کجا از «ژن خودخواه» سخنی نبردم. سیستم ارزشدهی اینچنین است:

اکنون در زندگی از آنجاییکه ما نمیتوانیم دستکم امروز تا ابد زنده باشیم، پس ناچار به دومین چیز خوبی که میتوانیم
دست انداخته و پایستگی «ژن خودمان» را می‌برگزینیم. اگر آنهم به هر فرنودی نشد و یا هیچگاه همسرگزینی نکردیم و ..باز به سومین چیز خوبی که میتوانیم دست انداخته و آنهم نزدیکانمان است و همینجور تا پایین.

Russell نوشته: خوب اینجا تعریف عوض شد،پس سود فقط برای بقای ژن میشود.سود پوشالی و واقعی میشود مغالطه اسکاتلندی واقعی یا سود همان بقای ژن است و کیفیت کشک است یا مغالطه است:
اسکاتلندی واقعی - WiKi

سود راستین و پوشالین هم بسته به بازه زمانی بود.

نمونه برای دریافت ساده‌تر: کسی به نام دوست با شما یکسال دوستی کرده و سر روز 366 ام درمیابید که همه پول‌های شما را بالا کشیده و فرار کرده.

اکنون، در بازه یکسال گذشته شما از دیدگاه خودتان سود می‌کرده‌اید، ولی سرانجام در
میاید که نه، همه این سودها پوشالین بوده و چیزی را براستی بدست نیاورده‌اید.

این بخش "براستی" بدست اورده‌اید یا نه میشود همان چیزهایی که در راستای فرازیست میروند.


پس یک چیز میتواند از دیدگاه مغز ما در یک بازه زمانی مرزمن،د سود باشد، ولی در بازه زمانی بلندتر سودمند بودن یا نبودن آن روشن شود.
«خوشی» و «درد» و .. هم ابزارهای مغز برای ارزشدهی به چیزهایی هستند که ارزش راستین دارند و «سود راستین» میباشند، که مانند هر سیستم دیگری در آن لغزش هم هست،
کسی که با همراهی وی احساس خوشی میکنیم، برای این است که مغز ما بودن وی را "سودمند" دیده.

Russell نوشته: خانه یکم هستیم چون توجه نمیکنی:
اولین اشتباه را گفتیم،رفاه خودمان مساوی نیست با بقای ژنمان.کسی که خودش را در میدان جنگ بکشتن میدهد میشود توجیه فرگشتی داشته باشد یا نداشته باشد ولی چیزی که مسلم است برای خودش خوب نیست چون دیگر خودی وجود ندارد،مرده است.بنابراین بقای ژن برابر با Egoism که در بالا ادعا شده نیست.
دوم اینکه منشا پدید آمدن برخی رفتارها با برای چه بودن خود آن رفتار متفاوت است،یک دوست کس را برای خودش میخواهد،یک مادر بچه اش را برای خودش میخواهد.
شما میگویی (از تناقض ژن و خودخواهی خود فرد که بگذریم) تمام رفتار ما در راستای Self-interest است.بعد آنوقت کسی که زندگیش را بخطر میاندازد و کلی سختی میکشد تا به دوستش فرضا کمک کند یا از فرزندش مراقبت کند میشود خودخواه چرا که آنوقت کارش بخاطر سود شخصی بوده آن سود هم لذت خودش بوده.در اینجا این تعریف از سود شخصی بشوخی میماند.برای درک تفاوت و اینکه چه میگویم اینرا ببینید:
Egoism (Stanford Encyclopedia of Philosophy)

من نیازی نمیبینم به نگره دیگری بپردازم، نه اینجا سخن از ژن خودخواه زده‌ایم، نه خودخواهی. اکنون که براستی
نیاز شد من در بالا سیستم ارزشدهی را آوردم - اینکه دیگر این سیستم در کدام نگره و ایسم جای میگیرد را نمیدانم
و مهند هم نیست.

از آنجاییکه دو تای بالای لیست (خودمان، ژن خودمان) بسیار نزدیک هستند یکجا «ما» گرفته بودم،
که انگار کار نادرستی بوده و همان «خودمان 1» و «ژن خودمان 2» میگیریم از این پس.

پس اکنون اگر سیستم ارزشدهی را در نگر داشته باشیم، آری، کسی که به دوستش یاری رسانده و فرزند او را بزرگ میکند
دارد در راستای ارزشهای راستین که بها دادن به زندگی دیگران باشد پیش میرود.

برای اینکه بهتر دریافت شود، یک آدم میتواند زندگی گربه خانگی‌اش را به کودک گرسنه کوچه هم برگزیدگی
بدهد، ولی اینکه اینکار وی در راستای ارزشهای راستین پیش میرود یا نه سخن دیگری است: با سیستم ارزشدهی
بالا، این کار وی در راستای ارزشدهی پیش میرود، ولی برگزیدگی نابجایی دارد و پس رفتار وی نادرست/نااخلاقی است.

رفتار کسی که بچه دوستش را بزرگ میکند ولی بچه خودش را هم نه، بهمین ریخت نادرست و گاه نااخلاقی است.

از دیدگاه من، هر کس بایستی نخستین ارزش را به خودش بدهد، سپس به دیگران. کسانی که زیر نام «نیک‌خواهی» و
altruism چنین نمیکنند در فرهود (حقیقت) دارند به دیگران زیان میزنند و ارزشهای نادرستی را ارزشدهی بالاتر میکنند.

پس کوتاه شده، هر کس میتواند هر کاری که میخواهد بکند، ولی سنجه ما
برای دریافت درستی یا نادرستی رفتارهای وی بسته به سیستم ارزشدهی بالا میباشد.

Russell نوشته: معلوم است که نه،تمام نکته مثال را رها کرده اید،نگاه کنید ببینید مثال من در مقابل چه بود:گفته بودی که بقیه انسانها همینکه هستند خوب است چون باعث بالا رفتن شانس فرازیست ما میشوند !!!!!!
اینکه من سگ را بخاطر نگهبانیش و (بالا بردن شانس فرازیستم میخواهم) و مثلا فردا یک نگهبان بیاورند و سگ را جلوی چشمم بکشند عین خیال من نیست،میشود همان که میگویی.
دلداده (یا دوست) را کس برای خودش میخواهد.اینکه منشا ایجاد چنین چیزهایی بقای ژن بوده یا نبوده آنرا در راستای منفعت خود نمیکند.تفاوت است بین نگاه ابزاری به یک نفر و دوست داشتن دلداده.ادعا یک ادعا در زمینه روانیست (Psychological Egoism) که بطرز معجزه آسایی قرار است ما آنرا بر اساس ژن خود خواه( که چیز دیگریست و در آن خودخواهی ژن مهم است و ارگانیسمها میتوانند خودخواه هم نباشند) توجیه کنیم !!!!
شما میگویی ما کلا Alturism نداریم،آنچه بنظر نوعدوستی میرسد در واقع خود خواهی خودمان است.اینجاست که بیولوژی را با روان قاطی میکنی .
رفتار پدر و مادر هم آنگاه خود خواهانه میشود.منتهی اینجا ناگهان معلوم نیست چطور تئوری ژن خودخواه تبدیل میشود به خود خودخواه و کشک دانستن Alturism و اینکه ما اگر گفتیم دوستمان یا دلداده را برای خودش میخواهیم نه مانند سگ پاسبان مذکور متهم به تخیلی سخن گفتن و تحت اثر دین بودن و اینها میشویم.

سخنی از ژن خودخواه نزده بودیم.

نمونه آورده شده هم برداشت نادرستی دارد. ما با سگ نگهبان رابطه احساسی برقرار میکنیم، چرا که سودمندی
دو سویه میگیریم، سگ پاسپانی میکند، ما به او خوراک میدهیم. اکنون اگر فردا کسی آمد و این سگ را کشت
ما بیشمار آوند (دلیل) هم برای آنکه ناراحت باشیم داریم:


پس اینکه ما آنجا ناراحت میشویم، به این چم نیست که یک رابطه "فراطبیعی" دوستی با سگ داریم، برای این
است که سگ در سیستم ارزشدهی ما (= جانوران) جای دارد و کشتن بیهوده آن نیز ناگزیر ما را خشمگین میکند.

Russell نوشته: تعریف ما که همچنان محکم است.ایراد بالا هم به بازی با کلمات هم بیمورد است،در فارسی خود کلمات "دوست داشتن" و "دوست" یکی هستند حتی در انگلیسی هم فعل love با اسم my love یکیست.

یکی نیستند:

انگلیسی را هم نگرفتم، فعل و نام یکی هستند؟

Russell نوشته: اهمیت دوست بخاطر بودن خود اوست و اصل مطلب نگاه ماست به طرف بعنوان ابزار یا اهمیت ما به خودش،این تفاوت را از دوستی خالی کردن تعریف را به شوخی بدل میکند.شریک تجاری من با دوست من متفاوت است تفاوت هم در نگاه ابزاری من به یکی و نگران بودن برای دیگری بخاطر خودش است.

دگرسانی میان دوست و شریک تجاری تنها در گونه‌ سودی است که دریافت میشود.

یکی سود از گونه روانیک (روانی، اندیشیک، ..) است، یکی سود از گونه اقتصادی، هر دوی اینها نیز در راستای فرازیست ما پیش میروند.

نیازی هم به فراطبیعی خواندن آن نیست.