[Rationalist]

دغدغه‌مند بودن برای ایران رنج عظیمی است که نه رهایی از آن ممکن است و نه امکان اقدام عملی برای ایجاد دگرگونی کوتاه مدت و مثبت. این «دغدغه» امری نیست که بتوان آن را در نسبت با سیاست توضیح داد، زیرا ریشه های هستی شناسانه دارد و هیچ متفکر ایرانی تا جاییکه من در پی‌اش بوده ام به طور جدی و عمیق به آن نپرداخته است.
البته هنگامی که سخن از دغدغه برای ایران می شود، بسیاری سینه سپر می کنند و مدعی آن هستند. اما هنگامی که می‌بینم نحوه‌ی پرداختن آنها به این دغدغه صرفا در براندازی جمهوری اسلامی خلاصه می‌شود، از ایرانی بودن خود بیزار می‌شوم.
انحطاط کنونی ایرانیان به قدری مهلک است که کسی حاضر نیست با خویشکاری برای ایران از خودگذشتگی انجام دهد و اگر هم به آن تظاهر می کند، برای رسیدن به اهداف پست خودش است.

من استعداد زیادی در پرگویی ندارم! پس راهکارم چیست؟ چنانکه سال ها پیش هم اینجا نوشتم، اگر راهکاری باشد، از کوره راه فرهنگ و آموختن تفکر می‌گذرد. تاثیرگذاری بلند مدت و آهسته. اما جامعه‌ی ایرانی حتی در تراز روشنفکری و نخبگانی هم به این سمت حرکت نمی کند. و اینها چیزی نیست که با بهینه سازی الگوریتم ها در براندازی و اسلام ستیزی تندا بخشیدنی باشند، بلکه نسل ها زمان می برد تا در عمق فرهنگ رسوخ کنند.
پس معیار خیلی واضح و روشن است. کسیکه برای ایران امروز براستی دغدغه‌مند است، باید با عرق ریزان روح و اهدافی بلندمدت زندگی خودش را فدا کند و در قبال این فداکاری چیزی جز نمک نشناسی و ناسپاسی و فحش و ... از سوی ایرانیان دریافت نمی کند! کسی که امید به دریافت چیز بهتری دارد یا متوهم است، یا ساده لوح!