[Scary]

این مدل «نقد» که به‌جای بررسی ایده‌ها، عملکردها و مسئولیت‌های سیاسی، به تحلیل ظاهر افراد، فرضیات روان‌کاوانه، یا ترکیب چهره و ژست و پرچم متوسل می‌شود، نه نشانه‌ی روشنفکری‌ست و نه نشانه‌ی فهم. بلکه یک عقب‌گرد است — عقب‌گرد به همان ذهنیتی که به‌جای استدلال، تخریب می‌کند. به‌جای پرسش، تحقیر می‌نویسد. و به‌جای تحلیل، صحنه را با فانتزی‌های روان‌شناختی شلوغ می‌کند.

استفاده از عکس برای اثبات بی‌صلاحیتی سیاسی، یعنی بریدن خط تحلیل و دوختن قضاوت به قیافه.
این شکل مواجهه، به‌طرز عجیبی یادآور همان ساختار روانی‌ای‌ست که حکومت جمهوری اسلامی بر آن بنا شده:

وقتی نمی‌تواند اعتراض را نقد کند، انگیزه‌ی جنسی، روانی، یا غرب‌زدگی به آن نسبت می‌دهد.
وقتی از تحلیل در می‌ماند، ظاهر را می‌کوبد.

و این همان چیزی‌ست که شما هم، شاید ناخودآگاه، تکرارش می‌کنید.
نقد یعنی بپرسید: فلان شخص، فلان نهاد، فلان جریان، چه گفته؟ چه کرده؟ چه مسئولیتی دارد و چگونه از پسش برآمده؟
نه این‌که بگویید: «رفتار یا ظاهرش به درد شهامت نمی‌خورد»، یا «اگر این جامعه مردانگی محور بود، این فرد دشمن آن می‌شد». این‌ها بازی‌های زبانی‌اند برای پنهان‌کردن فقدان تحلیل جدی.


جامعه‌ای که خواهان تحول است، با جدیت ساخته می‌شود، نه با طعنه.
و منتقدی که ادعای شعور دارد، نخست باید خودش را از غرایز تحقیرگر و لحن توهین‌آمیز پاک کند.

در نهایت: این بازی، اگرچه ممکن است برای چند دقیقه خنده‌آور یا «تیز» به‌نظر برسد، اما محصولی ندارد جز تقویت بی‌اعتمادی، خستگی جمعی، و تخریب و ویران‌گری همه‌چیز