[Mehrbod]

1- بگذارید روراست باشیم: تمام آنچه پیرامون نقدپذیر بودن علم گفته می‌شود،
ریاکارانه هستند. بله شما می‌توانید نظریات علمی را نقد کنید، اما فقط با 
در همان چارچوب علم؛ یعنی هر نظریه‌ای که غیر از روش علمی طرح شده
باشد اساسا برسمیت نمی‌شود. در این مورد، ادیان کم‌تر بسته هستند. 
چنانکه در این قرون اخیر به دفعات دیده‌ایم که ادیان با نودانسته‌های علمی
خود را وقف داده‌اند.


2- آتئیسم احمقانه و کودکانه است؛ چه کسی گفته قرار بوده خدا واقعی باشد؟

۱. با این منطق خود منطق هم ریاکارانه است چون تنها در چارچوب منطق میتوانید منطق را بسنجید نه بیرون از آن.
همه‌ی ابزارهای اندیشیکی که در دست داریم نخست بُنداشت‌هایی دارند که باید پذیرفت سپس در چارچوب آن بنداشت‌ها به نقد آنان پرداخت.

۲. اینکه آفریدگار واقعی‌ست هنوز یک پرسش بجاست و گمان نمیکنم آن اندازه‌ها هم کودکانه باشد. نگارش امروزین‌تر آن اینست که آیا ما در یک جهان همانندسازی شما می‌زیویم
که بدست بُوندگانی آن بیرون آفریده شده است یا نه.

1- همین‌طور هم هست؛ گودِل پدر علم منطق جدید با ریاضی همینی که گفتید را «اثبات» کرده. 
https://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%B6del...s_theorems
ضمن اینکه بطور علمی این یک «قضیه‌ی پذیرفته شده است» که هر سیستم برای اثبات، نیاز به سیستمی
فراتر از خودش دارد؛ مثلا اصول موضوعه ریاضی را نمی‌توان با ابزارهای ریاضی اثبات کرد. همین الان 
ما اصول موضوعه‌ای در ریاضی داریم که اگر آنها را بپذیریم ریاضی کاملا متفاوتی نسبت به وقتی 
که آنها را نپذیریم خواهیم داشت(هیچ کدام بر دیگری برتری ندارد)؛ مثل اصل موضوعه انتخاب:
https://en.wikipedia.org/wiki/Axiom_of_choice
توجه بفرمائید که من نگفتم تئوری، اسم‌اش اصل موضوعه است، یعنی یک اصلی‌‌ست که ابرریاضی‌دانی چون
کانتور آن را اصل قرار داده و مجموعه‌ای دیگر ریاضی‌دانان بزرگ نیز آن را پذیرفته‌اند و البته گروه بزرگی هم آن را
نپذیرفته‌اند؛ چرا چنین بلاتکلیف مانده؟ چون این مناقشه‌ایست درون ریاضی و با ابزارهای ریاضی امکان قضاوت
میان‌شان نداریم؛ به چیزی فراتر از ریاضی نیاز داریم که (فعلا) در اختیارمان نیست.

2- خب ، آفرین، احسنت؛ حالا پرسش بعدی این است: مطمئن هستید که می‌خواهید «واقعیت‌جویی» را 
اصل قرار دهید؟ برای سرگرمی نگاهی به این ویدیو بیاندازید:
https://www.youtube.com/watch?v=gtlWS9TaCnQ

به ۲ پیشتر در دفترچه پرداخته بودیم و نگره‌ی خوبی میزند (گمانم با راسل بود). نگره‌ی جهان‌های همانندسازی شده نیز در همین راستا پیش میرود
با این بُنداشت که اگر بپذیریم جهان ما میتوانیم همانند‌سازی شود, پس گرایندی اینکه همینک در یک جهان همانندسازی شده باشیم بسیار بالاتر از آن است
که در جهان اصلی‌ای باشیم که در آن فندآوری‌های همانندسازی نوآوری میشوند, که این هم نگره‌ی بسیار گیرایی‌ست, گرچه یک جور چر‌خه درست میکند و درست به اینکه
خب آفریدگار هنوز کیست, نمیپردازد.


هستی‌شناسی سخت است ولی ناشدنی نیست, با داده‌هایی که هماکنون ما در دست داریم بایستی این بُنداشت‌ها را بپذیریم. مزدک پیشترها گفته بودند که خود فرنودسار
برگرفته از سُهش‌های آدمی‌ست و خواه ناخواه همه‌ی داده‌گیری و فرجام‌یابی‌های فرنودین ما به این سُهش‌گرها فروکاسته میشوند و در چارچوب فرنود باز میدانیم که این سُهش‌ها
میتوانند مانندسازی شوند و تازه لغزش هم گویا دارند! راه رسیدن به دانش ناب سنگلاخ کم ندارد گویا.
نگرش ما اینجا این است که دنبال چه میگردیم؟ من خودم بشدت هوادار درسدگرایی ام, به این چم که میان ۰ تا ۱۰۰ هزاران مَر دیگر داریم و چون یک ‌چیزی, بگوییم فرنودسار, ۹۹.۹%
خوب کار میکند ولی یک درسد ناچیزی کار نمیکند ارزش‌اش را ناگهان از دست نمیدهد.
نمونه‌وار بیشتر این کسانی که به نقد واکسن‌ها میپردازند سر از این درنمیآورند و شوربختانه این هم یکی از کمبود‌های مغز آدمی‌ست که دوست دارد همه چیز تا به ۰ یا ۱ فروبکاهد
و از ۰.۵ خوشش نمیاید.