[زریر]

تهران 1398؛ همه چیز به بدترین حالت ممکن نزدیک می‌شود!



نفیر تیر و صدای جیغ؛ اینجا تهران است و شلیک «گلوله سکوت» از کُلت استاد ریاضیِ دانشگاه شریف، «حمام خون» به راه انداخته در سعادت آباد.
به وقت یک قبل از ظهر سگی، دست معلمی به اسلحه رفت و ماشه ای را چکاند. چند ساعت بعد گفتند شهردار، پایِ دار است و اسرارِ استاد، زیر
خاک. بلافاصله عرض شد که خردادِ پر از حادثه، «عادتِ سالانه» ماست. فرمودند «اخلاق مُرد» و «نمک گندید» تا «نشود فاش کسی آنچه میان من
و توست». دو تا در قلب مقتول، یکی کمانه کرده در پای ضارب و دوتای دیگر گم و گور. آنکه گلوله ها را شمرد، طعنه زد یا شاید هم اعتراف کرد که
بالاخره «شلیکِ اصلاحات» بهتر از این نمی شود. تازه آن هم از فاصله نیم متری و بل هم اقل. زن غارت زده ای با رمق های آخرین، از همسر خطاکارش،
دفاعی کرد، تاریخی، مردانه و سفت. دسته ای دلشان سوخت برای اضمحلال یک مرد و ریختِ رقت انگیزش در سیما. زاهدان قوم هم مساله شان
روزه خواری قاتل بود. یک نفر اما روی دکه هایِ متروک، «شلیک به قلب اصلاحات» را قضای حاجت کرد. سرکرده «رهپویانِ سنگ دلی»، آن را نوشید، در
رگ و پی اش جاری شد، ناگهان قوت گرفت و دلیری کرد و بر «شهردارِ تنهایی» پایِ شقاوت کوفت. در حالی که ماجرا از بیخ «یک تیر و دو نشان بود».
اصلاحات اگر خورد، زهره مردم هم ترکید و خلایق تخمینهایی زدند احتمالا درباره شمار دیگر قاتلان بالقوه ای که در تراز دکتر محمد علی نجفی «گندم نخبگی»
می نمایند و «جویِ جنایت» می فروشند. قاتل با دست های گلگون هم دست از اعتقادات بر نمی دارد و به زیارت یک مضجع شریف می رود. انگار قاتل امام
جمعه ای را هم سوار بر اسب و در هیات تعزیه چی بازداشت کرده اند. وسعت این تیمارستان دارد همینطور ترسناک تر می شود. چه کسی می دانست اگر
«شهردارِ اسبق» مسخ شود، می شود «شهردارِ آتش به اختیار». اینجا تهرانی است که خاکِ خاک سفیدش را همین شهرداری به توبره کشید و اتابکش را
زیر گِل کرد و جوادیه و امثالهم را اخته تا کابوس چاقوی ضامن دار فقط خاطره ای خاکستری باشد در ذهنها. سینه های مزاحمان نوامیس شهر مدت هاست
که دیگر فرودگاه «کاردهای زرنگی» نیست و در عوض «قلب ناموسِ سیاست» آشیانه گلوله های داغ است. حالا عده ای با شنیدن غرش گلوله ها نگرانند که
مبادا زین پس موازین سیسیل، بر معادلات کهنه شهر حاکم شود. تهران 1398 را اما لیاقت و ظرفیت سیسیلیزاسیون نیست. گانگسترها و عیاران همیشه از
دل توسعه غیرت بیرون زده اند نه هزار توی زوال. محتوای زندگی انگار در کوچه های پست بانکوک و حاشیه های متعفن استامبول تهیه شده. اصلا انگار داریم
زندگی می کنیم در خواب یک کارگردان جلف ترکیه ای و همه چیز به بدترین حالت ممکن نزدیک می شود.

محمد حسین حیدری