[Mehrbod]

با چندی از دوستان همین چندی پیش نشسته بودیم و دختری که تازه من و یکی از دوستان آنجا آشنا بودیم نیز میان
ما بود. گفتگوها به راه‌های گوناگونی بیراهه میرفتند ولی تا اندازه‌ای بالایی پیرامون کنترل احساس‌ها
و روش‌هایِ NLP و به نام آشنا و ناآشنای دیگری بودند که در این زمینه کاربرد دارند و هرکس از دانسته‌ها و تجربه‌های خود میگفت.

در این جمع که هرکدام از پیش‌زمینه‌هایِ بسیار گوناگونی نیز میآمدند و من تنها کسی بودم که نگرشی بیشتر از همه مادّه‌گرایانه داشتم,
پرسش همین جُستار را به میان آوردم که بسیار خوب, بیایید بیانگاریم یک قرص جادویی (یا دانشیک, بسته به سلیقه) در دست است که
با خوردن آن هرگونه دردی, برای نمونه درد مرگ نزدیکی برای همیشه و بی هیچگونه بازگشتی درجا از میان خواهد رفت. آیا اکنون آنرا خواهید خورد؟

پاسخ‌های گیرایی آنجا بودند, و پاسخ دختر نامبرده نیز بی هیچگونه درنگی «آری» بود. از این داستان کمتر از چندی میگذرد که همین امشب
همان دختر به من زنگ زد و از درگذشت ناگهانی پدرش خبر داد. پس از گفتگو و همدردی و دلداری دادن, ناگهان این را به میان آورد که آیا با
بهره‌گیری از بهمان ترفند من که در گفتگوی آن روز به میان آمده بود, آیا میتواند از دردناکی مرگ پدرش بکاهد و آنرا از میان بردارد, و پاسخ من این
بود که آری, بی هیچ گمانی میتواند, ولی آیا براستی میخواهد که دردناکی مرگ پدرش را با یک ترفند ذهنی از میان بردارد؟ و پاسخ او اینبار, با اندیشیدنی بسیار کوتاه «نه» بود.

چیستی درد اینجا پرسمان گیرایی‌ست. بیشتر کسانیکه با پرسش این جُستار روبرو میشوند پاسخ خودشان را در نگاه نخست «آری» میبابند,
و براستی هم چرا کسی باید خودخواسته پذیرای درد و اندوه باشد؟ ولی در کُنش بسیاری از همانان شگفتارانه نزد خود میبینند که دارند «درد»
را به «نبود درد» برمیگزینند! آیا این پادگویی و تناقض تنها برخاسته از فشار اجتماعی است؟ نمونه‌وار فرهنگ‌هایی یافت میشوند که مرگ را جشن میگیرند
و به شادی میگذرانند. آیا کسی که در آن فرهنگ بزرگ شده, گرچه طبیعطا به اندوه دچار باشد, ولی آیا در کنش و در نبود فشاری اجتماعی روی سوگاری, این قرص را بسیار آسانتر نخواهد خورد؟