[Rationalist]

[MENTION=273]Rationalist[/MENTION] از وقتی آدمی وجود داشته تمایل به زیبایی هم وجود داشته است. در حقیقت می توان زیبایی را خاصیت وجودی انسان بدانیم. حال تعریف این "زیبایی" چیست؟ از دید ظاهری می توان گفت مجموعه ای متناسب و هماهنگ و چشم نواز و از دید باطنی نیز می توان گفت مجموعه ای از اخلاقیات متناسب و دلپذیر. اول باید به یک تعریف جامع از زیبایی رسید و بعد وارد عرصه هنر گشت. خیلی ها نام هنرمند را یدک می کشند در حالیکه هر چه از هنرشان به تصویر می کشند آشوب نا هماهنگی و بی تناسبی است . به هر حال باید قبول کرد از زیبایی ظاهری هم می توان به حظ درونی رسید. بطوریکه چشم دل و چشم سر هر دو از یک زیبایی سیراب گردند. در سنت افلاطونی با چیزی به نام معنی زیبا یا زیبایی معقول مواجه هستیم که همانند دیگر معانی به با عقل و خرد درک می‌شود و در واقع شناخت "زیبا"همانند شناخت خوب و بد در زمره برترین شناخت‌های عقلی است. در سده‌های میانه نیز نزد برخی فیلسوفان"زیبا" می تواند هم ردیف سایر اوصاف وجودی موجود یا دست کم چیزی شبیه یک معقول ثانی فلسفی است. اینکه "زیبایی " با عقل درک شود یا بقول دکارت نمی توان آن را روش عقلی فهم کرد اینهم مسئله ای است........

پیرامون اینکه "زیبایی" چیست و چه طور قابل درک است، همان طور که خودتان نیز اشاره ای داشتید، نظرات و دیدگاه های فراوانی تاکنون بیان شده است. از آنجا که هر فیلسوف از منظر فلسفه اش به تعریف و بیان این موضوع پرداخته، برای اجتناب از سردرگمی تنها در میان تعاریف ابتدایی و یا واژگان اساسی، به گمانم بهتر می توانم از دیدگاهتان در این موضوع آگاه شوم؛ اگر به طور متمرکز و مفصل به بیان آن در چارچوب فکری تان بپردازید. شاید بیان این هم جالب باشد که من در حیطه ی موسیقی به عنوان هنر و متمرکز شدن در آن، تجربیاتی عالی از توضیح جهان هستی داشته ام که واژه گان صدها جلد کتاب از بیان آن عاجزاند! از این رو شک دارم که بتوان در محدوده ی واژه و کلام، به بیان معنای هنر و زیبایی پرداخت!