[Mehrbod]

اما باید قبول کرد که آدمی هست و سازش پذیری اش!!

درسته, ولی سازش‌پذیری بالا همان بی‌مایگی است. اینکه نمونه‌وار به شهر و زادبودم شما بتازند و شما را
برده و کنیز بکنند هم کس دیر یا زود به آن سازواری (adaptation) میابد, ولی این بروشنی خوب نیست.

تکنولوژی نیز بهمین گونه, ولی ناملموس‌تر خود را فرومیکند. برای نمونه در آغاز که خودروی سواری ساخته مشود
یک چیز دلبخواه است که اگر کسی خواست میتواند بخرد و رانندگی کند, نخواست نمیخرد و سوار هم نمیشود.

ولی با گذر زمان کم کم راه‌‌ها ساخته میشوند و گواهینامه‌ پدید میایند و چراغ‌قرمز‌ها سبز میشوند و ناگهان میبینید
خانه شما هم باید خراب شود چون میخواهند بزرگراه بسازند و برای رفتن به سر کار هم باید یک خودرو دست و پا کنید
اگرنه باید ریسک و بیکاری و بی‌نانی را به جان بخرید, و این فروچپانی تا بدانجا دامنه اش می‌گسترد که هتّا اگر
خودرو هم نداشته باشید, ناچارید دم به دم پشت چراغ‌قرمز پیاده‌رو بایستید که خودروها رفت‌و‌آمد شان مختل نشود.


این یک نمونه‌یِ روشن و به نسبت ملموس از این فرایند ناملموس خودتحمیلی و
یکسویگی تکنولوژی است, و در این رهگذر آمیش‌ها میتوانند همچون کبک سر خود را
در شن فروکنند و جوری رفتار کنند که انگار این چیزها نمودی ندارند, ولی دیر یا زود آنها نیز یا در
این فرایند فروگوارده (assimilated) میشوند, یا مانند تیره‌های سرخپوستان نخستینی نیست و نابود خواهند شد.