[Agnostic]

Friday, April 11, 2003

تف!

اگرامت اسلام مادر جنده اند، شیعه جماعت و دوستداران خاندان علی مادر جنده به توان صد هستند.
این جماعت شله زرد خور چیزی جز فرهنگ مرده خوری و مرده پرستی و دروغگویی ندارد که به آن پایبند باشد، در هر سرزمینی که باشند با این فرهنگشان آنرا به گند خواهند کشید.

دیروز در شهرک صدام حسین در کناره بغداد گواه گند زدن این شله زرد خوران جاکش بودیم. ورود سربازان آمریکایی به شهرکشان را صل علی محمد گویان، با نمایش عکسی از حسین ابن علی (پنداری حسین سرباز آمریکایی و بریتانیایی است که شهید شده) وعزاداری حسینی جشن گرفتند و پس از آن هم با تاسی سنت اسلام ناب محمدی به چپاول گری آنهم جلوی دوربین های تلویزیون های جهان پرداختند و نمایش کثیفی از فرهنگ بوگندوی شیعه برای جهانیان به روی پرده آوردند.

از همه خنده دار تر آن بود که سرودی را که سه روز پیش برای صدام حسین سر میداندند برای جورج بوش میخواندند. گند زدن مثلث سه آیت الله، سیستانی، حکیم و خویی هم که جای خود دارد که بر سر مرده خوری با هم جنگ دارند احمد چلبی را هم که کلاهبردارسرشناس جهانی است که کیسه اش را برای چاپیدن عراق از هم اکنون گشوده است. از همه بدتر همکاری بی سروصدای حکومت اسلامی ایران با نیروهای آمریکایی بریتانیایی در درازنای جنگ بود و این آخریها هم عمامه و عبا تکان دادنهای خایه مالانه و گُه خوردیم های سران حکومت اسلامی است برای آمریکا که خود بهتر دانید.

اما برگردیم به جشن آزادی در بغداد، بی رودربایستی بگوییم شاشیدیم به آزادی که در زیر سایه نیروهای بیگانه بدست بیایید. اگر آزادی این است باید به هیکل آزادی رید. تف به آیین مسلمانی، شرمگینانه تر از این نمیشود نیروهایی که شهرت را بیست یک روز آزگار، شب و روز بمباران کرده اند به نام پیامبران آزادی پذیرا شوی، ننگ دارد، خیالتان تخت باشد، مردمی که اینقدر ناتوانند که باید دیگران بیاید و رهبرشان را عوض کنند شایسته آزادی نیستند و نخواهند بود.

مگر همین مردم نبودند که تا همین چند روز پیش خایه مالی صدام حسین را می کردند، وانگهی جشن آزادی کجا و سینه زنی برای امام حسین و غارت کردن بیمارستانهایی که زخمیان جنگ را پذیرا هستند کجا؟ تف بر این آیین. ننگ بر اسلام و مسلمان. کردها هم که جای خود دارند، همکاری دارو دسته طالبانی، بارزانی با ترکیه علیه کردهای ترکیه پیشکش، این که این دارو دسته ها نیروهای خود را جاش آمریکایی ها کردند ننگی نیست که به این سادگی ها از رویشان پاک شود.

کوتاه بگوییم رفتاری که شیعیان، کردها، اهالی بغداد، نجف و کربلا در درازنای این جنگ از خود نشان دادند، آب پاکی به دست آنانی ریخت که باورشان شده بود مردم سالاری در عراق بوجود خواهد آمد.این رفتارها گواهی بر این است که این مردم مردمی "خودکامه" پرورند و دیر یا زود گواه روی کار آمدن خودکامه دیگری در عراق خواهیم بود.

شمرنامه