[سارا]

[MENTION=273]Rationalist[/MENTION]

از وقتی آدمی وجود داشته تمایل به زیبایی هم وجود داشته است. در حقیقت می توان زیبایی را خاصیت وجودی انسان بدانیم. حال تعریف این "زیبایی" چیست؟ از دید ظاهری می توان گفت مجموعه ای متناسب و هماهنگ و چشم نواز و از دید باطنی نیز می توان گفت مجموعه ای از اخلاقیات متناسب و دلپذیر. اول باید به یک تعریف جامع از زیبایی رسید و بعد وارد عرصه هنر گشت. خیلی ها نام هنرمند را یدک می کشند در حالیکه هر چه از هنرشان به تصویر می کشند آشوب نا هماهنگی و بی تناسبی است . به هر حال باید قبول کرد از زیبایی ظاهری هم می توان به حظ درونی رسید. بطوریکه چشم دل و چشم سر هر دو از یک زیبایی سیراب گردند.
در سنت افلاطونی با چیزی به نام معنی زیبا یا زیبایی معقول مواجه هستیم که همانند دیگر معانی به با عقل و خرد درک می‌شود و در واقع شناخت "زیبا"همانند شناخت خوب و بد در زمره برترین شناخت‌های عقلی است. در سده‌های میانه نیز نزد برخی فیلسوفان"زیبا" می تواند هم ردیف سایر اوصاف وجودی موجود یا دست کم چیزی شبیه یک معقول ثانی فلسفی است. اینکه "زیبایی " با عقل درک شود یا بقول دکارت نمی توان آن را روش عقلی فهم کرد اینهم مسئله ای است........