[kourosh_iran]

بسیاری از انسانها دارند در ابتذال و وقاحت غرق میشوند.
و چه شیرین است وقتی آدمی اصالت خویش را حفظ کرده است. آرمانهای بزرگ خویش را از کودکی آموخته و از یاد نبرده است، بلکه آنها را دنبال کرده و به مراحل جدیدی از تکامل و تحقق رسانده است. درک و تجربهء بیشتری کرده و به حقیقت آنها بیشتر اطمینان یافته است، نه اینکه آنها را فراموش کرده باشد.
و مردمان در ظواهر، در رنگ ها، در زرق و برق های سطحی، در آب و رنگ ها، در شهوات گم گشته اند، اما تو هنوز نور هدایت گری داری، چراغ خرد برای تو افروخته است، چراغی که انسانهایی در طول تاریخ بدان این جهان تاریک را اگر شده اندکی هم روشن کرده اند. نوری در درون! نور... من آن نور را میبینم. با درونم. همچون نور یک شمع. گرچه کوچک، اما نور است و نوید روشنایی میدهد، میگوید که نور، روشنایی، حقیقت دارد و من از جنس آنم! مرا قدر بدان.
تنهایی، سکوت، و نور شمع، در معبد خرد. در این سکوت تو تنهایی. ولی تنهایی ات مایهء اقتدار و سرافرازیست. اینکه تو چیزی داری که دیگران ندارند. بینشی داری. قدرتی داری. در درونت بینشی داری. وقتی که مردمان به رنگ ها به نورهای مصنوعی چشمک زن در شهرها دلخوشند.