[kourosh_iran]

مثل یک سراب میمونه هر چی هم جلوتر بری بیشتر بهش نیاز داری و فکر میکنی سوادت باز هم کمه من که خودم به این نتیجه رسیدم.

یه روز پسرخالم گفت خب این کامپیوتر و علم و اینا که میگی تموم نشدنی هست خب اینطوری به درد نمیخوره که چون آدم هیچوقت به تهش نمیرسه و همش سر کاره. بهش گفتم خب قضیه اینه که هرچی بیشتر یاد میگیری هرچی بیشتر دانش و توانایی بدست میاری کیفیت زندگیت بالاتر میره بیشتر توانا میشی بیشتر حال میکنی از خودت بیشتر کارها برات آسون میشه نسبت به دیگران برتری های بیشتری بدست میاری. پس نیازی نیست حتما آدم به ته یه چیزی برسه و ته داشته بشه تا دنبالش بره.

اما خیلی عذر میخوام این چیزی که میگویی شبیه زندگی آخوندی است این واعظان تمام فکر و ذکرشان این است که یک خانه هر چند کوچک در حد 40 متر یا 60 متر بخرند و دیگر فکر مادیات نباشند به قول خودشان هر چقدر خدا رسوند خدا برکت و تنها فکر و ذکر و دق دقه فکریشون شکم و زیر شکم بود

خب هرکس هرجور دوست داره با هرچی حال میکنه زندگی کنه چه اشکالی داره به کسی چه مربوط؟
همین آخوندها خیلی هاشون میبینی عمرهای طولانی دارن جسمشون هم خوب سالم میمونه، نمیگم همشون ولی خیلی هاشون، خب بخاطر همین زندگی ساده و بدون دغدغه و بدون ظلم و پلیدی های بزرگ هست. همهء آخوندها که آخوند سیاسی و حکومتی نیستن و زیاد با این حرفا کاری ندارن و هر آخوند حکومتی هم که لزوما آدم آنچنان بدی نیستش.
خوشبختی چیزی نیست ظاهری باشه به ثروت باشه. یه بحث پیچیده ای هست واسه خودش. خوشبختی به رضایت و احساس و تفکر خود آدم هم بستگی داره. به سراسر عمرت اینکه در تمام عمرت جمع جبری لذت (مثبت) و رنج (منفی) چی میشه هم بستگی داره به اینکه چقدر عمر کنی سلامتی بدنت چطور باشه چه پیری ای داشته باشی چطوری بمیری هم بستگی داره.
مثلا من از زندگیم راضیم. هرچند اگر بتونم و تاوانش صرف بکنه شانس و راحتی خوبی ببینم خب دنبال بیشترش هم میرم و میخوام چرا نخوام. مشغولیت ها و دلخوشی ها و لذت های من مثلا با کامپیوتر و برنامه نویسی و علم و فناوری مدرنه و اینطور چیزا، قدرتهای اصیل و درونی، ورزش، هنرهای رزمی و غیره، چیزهایی که نیاز به ثروت و امکانات زیادی نداره خیلی هاش و بعضا هزینه های کمی هم داره. چه اشکالی داره کی میتونه بگه مثلا لذتی که من از زندگیم میبرم خوشبختی ای که دارم از فلان آدم پولدار کمتره لزوما؟ مگه درون منه؟ مگر اگر اون لذتی داره که من تجربه نکردم اونم لذت هایی رو که من کشف کردم و در اختیار دارم تجربه کرده میدونه قضیه چیه واقعا؟ اصلا مگر آدما لزوما کپی همدیگر هستن از چیزی که اون لذت میبره منم همونقدر لذت میبرم و بعکس؟
من مثلا نمیگم مادیات بیشتر دوست ندارم. مثلا منم یه اتومبیل خوب داشتم باشم بدم نمیاد لذت هم میبرم، ولی خیلی آدما با همون حال میکنن و براشون همه چیز ولی من از اینکه از نظر دانش و بینش و درک مسائل فنی به اون ماشین احاطه داشته باشم لذتی برابر یا حتی بیشتر میبرم اینکه فقط داشته باشم با پولم خریده باشم و باهاش رانندگی کنم مسافرت برم اونقدرها برای من لذت بخش نیست شاید چون آدم عمیق و علمی هستم و این ارضام نمیکنه. یه ماشین اگر زیر پای من باشه دوست دارم همه چیز رو بدونم و طرز کار همه چیزش رو کاملا درک کنم بدونم. اینکه فقط کاربر کور باشم و از طرز کار فناوری سردرنیارم از دانشش چیز درست و حسابی ندونم از نظر فکری بهش احاطه نداشته باشم حس کنم بقدر طراحان اون ماشین سواد و توان ندارم برای من ناخوشاینده و فقط سواری و اینور و اونور رفتن به من حال زیادی نمیده.

این حرفها از کون گشادی و بی‌عرضگی خودمان نشات میگرفت که خدا میرساند و نیازی به حرص خوردن به مال دنیا نیست.

کون گشادی بحث با خردمندی و قناعت جداست. ولی خب بقول شما بله خیلی وقتا اینطور چیزها با هم قاطی و جعل و تحریف شدن. ولی مثلا یکی مثل من که بر اساس این حرفها و دین نیست و خودش بر اساس عقل و تجربه و شرایط خودش بهش رسیده. هیچکس مجبور نیست دنبال چیزی بره که بنظرش تاوان و هزینش ارزشش رو نداره! یوقت من به یه چیزی اصلا علاقهء زیادی ندارم ازش لذت زیادی نمیبرم ولی یکی دیگه بعکس. مثلا من برام مهم نیست خونم چقدر بزرگ باشه یا ماشینم آنچنان باشه، و کلا این چیزای ظاهری و برونی برام چندان جذابیت و لذتی ندارن. من بیشتر با قدرتهای اصیل و درونی و چیزهایی که درون خودم جزیی از وجود خودم باشن حال میکنم و اتفاقا وابسته بودن به چیزهای برونی برای راضی شدن و لذت بردن رو یک ضعف میدونم. وقتی بر درون خودت کنترل داشته باشی وقتی گنج و سرمایه و ثروتت در درونت باشه جزیی از خودت باشه، اینطوری خیلی بهتر و کاراتره بنظر من. نظر که نیست، عین حقیقته که تجربش کردم!