[حسین]

پاسختان را دادم ، نخست اینکه افراد از خداباوری به بیخدایی میرسند .
فرد باسواد هرگز بیسواد نمیشود ! ولی فرد بیسواد باسواد میشود - البته منظور در اینجا این نیست که خداباوران بیسواد هستند ، بلکه هدف نشان دادن این است که خداناباوری یک پله جلو تر از خداباوری است .
به فرض هم که چنین اتفاقی بیوفتد همان طور که پیشتر توضیح دادم وعده های داده شده در خداباوریست که همان هوری و .. بوده .
اگر نمیدانید به طور مشخص در اسلام نامش تقیه است !
یعنی فرد خداباور برای منافع خود یا اسلام یا ... خود را نامسلمان یا کافر یا بیخدا و ... معرفی میکند .
پس نه تنها هیچ تضادی با آنچه شما فرمودید وجود ندارد ، بلکه راه برای فرد بیخدایی که خداباور شده !!!!!!! باز تر هم میشود برای بی اخلاقی .
چیزی که شما پیشتر فرمودید و مدعی شده بودید با خداباوری در تضاد هستش ، تنها تصور شما از خداباوری هستش ، ولی حقیقت نیست . هر چند هم تصور شما قشنگ و زیبا باشه ولی حقیقت نیست .
در اون مورد به خصوص که شما مثال زدید و فکر میکردید که با خداباوری رفتار شخص در تضاده همان طور که پیشتر گفتم ما دستور دینی به نام تقیه داریم ، یعنی عین خداباوریست و هیچ تضادی با مثالی که شما زدید ندارد .

لطفا در مورد جلوتر بودن بیخدایی یا با خدایی اظهار نظر نکنید و داوری را به خوانندگان بسپارید .
آیا شما میتوانید بفرمایید که تقیه برای چه هدفی است و حدود آن چیست .؟!
توضیح آنکه اگر من از خداباوری به بیخدایی برسم میتوانم براساس منافع شخصی خود شدیدا تظاهر به خداباوری کنم تا منافع مادی خود را تامین کنم. این تظاهر و تلاش برای تامین حداکثری منافع خود در دیدگاه مادیگرایی هیچ حد وحدودی ندارد (اگر دارد شما نشان دهید !)و در تعارض با مادیگرایی نیست اما
در صورت دیگر من از بیخدایی میتوانم به خداباوری برسم . در اینصورت بفرمایید در چه شرایطی میتوانم تقیه کنم و این تقیه حرام (مستوجب عذاب الهی ) نباشد !؟ برای مثال میتوانید انواع تقیه را در این لینک (پایین صفحه )ببینید .