[Rationalist]

درباره تصمیم گیری، پرسش خوبی است. اگر جریان اندیشه دربردارنده تصمیمی نادرست باشد و شما با دید مراقبه به آن بنگری آن اندیشه متوقف میشود.
آیا شنیده اید که میگویند در تصمیمگیریهایت به نوای دلت گوش بده. کسی که دید مراقبه ای دارد به هیچ روی با منطق خود تصمیم نمیگیرد.
بلکه با دل خود، با نگه کردن. تصمیم میگیرد. چنین کسی به هیچ روی از تصمیم هایی که از سوی دیگران به او تحمیل میشود توجهی نمی کند. در حقیقت بسیار کمشمار تصمیم میگیرد ولی تصمیمهایش همنوا با دل خویش است. همنوا با همه طبیعت. با خرد.

در چم فقط اگر جریان اندیشه دربردارنده تصمیمی نادرست باشد، با دید مراقبه ای متوقف می شود؟
آنچه شما در "دید مراقبه ای" بیان داشته اید، تنها خودآگاهی و ادراکات مستقیم از حواس وجود دارند
چه طور صرفا در آنها، می توان پیرامون مفاهیم مختلف و ارتباطات ناگزیر میان آنها تصمیم گرفت؟ و آیا رسیدن به فربود چه با منطق و اندیشه و چه از طریق عرفان، در نهایت با هم تفاوتی دارند؟

درباره ادراک فراتر که میفرمایید، اگر براستی پای در دید عرفانی نهید، اگر در آغاز ادراک نیرومندی نخواهید داشت ولی رفته رفته اندیشه های انبار شده زمانه[SUP][٥][/SUP] ها، در شما پاک می شود و به دریافت بسیار ژرفی میرسید. دید عرفانی بسیار درمانگر و انرژی بخش است. گرچه اساس آن بسیار ساده است ولی بسیار کارامد[SUP][٦][/SUP] است.

در مورد این دریافت های ژرف، درمانگر و انرژی بخش لطفا بیشتر توضیح دهید.