[Dariush]

داریوش من فکر می‌کنم پیش از هرچیز این یک معضل دیرین فرهنگی‌ست و تماماً محدود به ایران می‌شود. یک جامعه‌ی
سنتی را تصور کنید که حجاب در آن ارزش محسوب می‌شود و بدحجابی ضدارزش. زن محجبه در این مُدل بهای بالاتری دارد،
دخترانِ "بده" اما درجا از اعتبار دوشیزگی ساقط شده و بدل به «جنده» می‌شوند، سر انگشتی بشمارید شمار دوستانتان
را که «باکرگی» برای ایشان از اولویت‌هایِ مهمِ پیوند زناشویی‌ست. یعنی زنانِ جنده شانس دستیابی به شریک جنسی
بهتر را در این مُدل از دست می‌دهند و در بهترین حالت می‌توانند یک مرد از طبقه‌ی پایین‌تر را انتخاب کنند. برای همین هم
هنوز بکارت نزد دختران سرمایه‌ای‌ست اساسی، مهم و زبرهمسرانه، که در هر شرایطی آنان را از سکس و هم‌خوابی با
مردان مگر در ازواج بازمیدارد.

یک لحظه اجازه دهید پیرامونِ این موضوع قدری بیشتر تفکر کنیم. باکرگی هیچ سودی برای یک مرد ندارد. هتا لذتِ جنسیِ بیشتری هم نصیبِ مرد نمی‌شود (از من اگر می‌پرسید لذت‌ِ سکس با یک باکره حداقل به یک سومِ سکس با یک غیرباکره می‌رسد). از سویی دیگر امروز همه می‌دانیم که باکرگی به هیچ رو به معنای ندادگی نیست، وقتی که راههای سکس به شکل‌های دیگر وجود دارد، هنگامی که دوختنِ پرده‌ی بکارت زیرِ یک میلیون تومان هم هزینه ندارد و هنگامی که بیش از بیست درصد از دختران یا پرده ندارند، یا پرده‌شان چندبار مصرف است. اگر نخواهیم برویم به اعصار تا دریابیم که چه کسی ازدواج با دخترِ باکره توصیه کرده و آن را به صورتِ یک فرهنگ نهادینه کرده، می‌رسیم به اینکه چرا چنین است؟ نخستین و بهترین توضیح‌اش همین است که در جهتِ «مریمِ مقدس و باکره» نمایاندنِ هر زن است که در آن هر دختری یک مادرِ مقدسِ بالقوه تصویر می‌شود. پس از این، باکرگی ایده‌ایست در خدمتِ گرسنگیِ جنسیِ مردان و البته در گذشته که قرار بود چنین ایده‌ای پرداخته شود، کسی فکرش را نمی‌کرد که روزی می‌شود پرده با 500 هزار تومان دوخت. دقیقا به همین خاطر است که بیش از همه زنان خودشان این سنت را پابرجا نگه می‌دارند؛ برادرِ من که عقد کرد، فردایش مادرم دستِ زنش را گرفت برد دکتر و ازش گواهی بکارت گرفت، بدونِ اینکه برادرم اصلا خبر داشته باشد (او مطمئنا پیش از آن به بکارتِ زن‌اش پی برده بود)، پس از عروسی هم به ما گفتند امروز مردان خانه نباشند که جشنی زنانه برپاست به نامِ «پاتختی»؛ پی‌اش را گرفتیم دیدیم فلسفه‌ی این جشن این است که مادرشوهر پس از شبِ زفاف دستمالی خونی را به زنانِ دیگر نشان می‌دهد که نشان از بکارتِ عروس‌اش دارد...حالا فرمِ این جشن دیگر به این شکل نیست، ولی خب فلسفه‌ی وجودی‌اش همین است و نشان از این دارد که روزگاری نه چندان دور این برنامه با همین جزئیات برقرار بوده. دقیقا به همین خاطر است که شما می‌بینید همیشه می‌گویند «ای مردانِ متجرِ کله خشک (یا سنگ‌سر به قول تو)، کمتر به فکرِ باکرگیِ زنِ آینده‌ی خود باشید» اما آیا هرگز می‌شنوی که بگویند «ای خواهرانِ مقدس و ای مریم‌های باکره، این باکرگیِ خود را رها کنید که بس احمقانه است»؟!