[folaani]

دو روزی زنده هستیم.
بگذار از این تصورات لذت بخش هم استفاده کنیم.
بقول شما لذت نچشیده از دنیا نرفته باشیم!
مخدر هم میتواند خوب باشد حداقل بعضی وقتها.
خستگی آدم در میرود. الهام میدهد. انگیزه میگیرد.
مخدرش اعتیادآور نیست.
بعد تازه این همه هم آدم دوندگی میکند، باز میبینی این همه برای چه، به کجا رسیده، و آخرش وقت و انرژی و عمر آدم هم کم میاید و باید درپیت شود و بمیرد.
یعنی میخوام بگم تمام این علم و خرد و فناوری ما هم یجورایی بی معنا و بی ارزش میشه در نظر آدم. یعنی اینو واقعا میبینی. خودت میفهمی که اینها جز ابزارهای محدودی چیزی بیش نیستن و همیشه به تنهایی نمیتونن انسان رو از افسردگی و پوچی و ناامیدی نجات بدن.
انسان به سلاحی مجهز است بنام اندیشه.
ولی این اندیشه میتونه براحتی تمام وجود خودش رو هم زیر سوال ببره.
و من احساس میکنم در ما (یا حداقل بنده!) نیروهایی هست فراتر از آن، که باید از آنها کمک گرفت.
خرد و اندیشه کارایی همه جایی و 100% ندارد.
بیشتر به یک ابزار میماند.
اما انگیزه ای بنیادین در پس تمام اینهاست که حرکت ما را شروع میکند و سپس از ابزارهای خودمان استفاده میکنیم.
حال چه خودآگاه و چه ناخودآگاه.