[folaani]

بنظر میرسد یک آدم لامذهب دلیل کمتری برای دروغگویی دارد تا یک آدم مذهبی!
اصولا هم آدم ابتدا باید با خودش روراست باشد.
روراستی من هم با خودم به این ختم شد که دیگر از مذهب به آن شکل جدا شدم.
چون مذهب پر از تناقض و ادعاهای بی سر و ته بود که با واقعیت ها تطابق نداشتند.
مذهب میگفت چیزی که به خودت ثابت نشده است و شک داری بگو صحیح است و شک هم نکن!
یک آدم لامذهب روراست آخر چه چیزی دارد که پنهان کند؟ از چه چیزی باید دفاع کند؟ چه چیزی را ثابت کند؟
این مذهبیون هستند که میخواهند همهء دیگران مثل آنها فکر و باورهایشان را تایید کنند.
یک لامذهب نهایت میگوید من اصلا بین دنیا و آخرت دنیا را انتخاب کردم، به شما چه مربوط؟ دوست دارم!!
اما یک مذهبی اگر بگوید من بی دلیل و اثبات مذهب را پذیرفتم، خب خنده دار است دیگر!
آخر چه دلیل دیگری دارد؟
آن لامذهب بر اساس غرایز طبیعی انسانی و رنج و لذت که واقعی و ملموس است عمل میکند.
ولی دین دار مدعی که حتی خودش هم در درونش میداند نمیتواند ثابت کند و شک دارد چه؟

یک لامذهب همینطوری کاری به مذهبی ندارد.
اما یک مذهبی که همان دین و مذهبش میگوید جلوی دهان منکران را بگیرید تا کفر و فساد را اشاعه نکنند و مرتدها را بکشید، خب باید این کارها را بکند دیگر. بنابراین همیشه نیاز به توجیه حقانیت دین/خودش هم دارد. و حتی اگر عمل نکند بازهم باید یک توجیه منطقی برای این احکام دینش پیدا کند که خب اول باید حقانیت دینش را ثابت کند.