[folaani]

همه ما از این خواب‌ها دیده‌ام، رویهمرفته پذیرش اینکه یک چیز اهمیت دارد یا نه را از کجا می‌دریابیم؟ از خود مغز.

کار شناسایی دروغ مغزی که به خودش دروغ میگوید بسی سخته، این را بیمارهای روانگُسیخته (شیزوفرنی) از همه
بهتر میدانند، جوریکه با اینکه تا یک تراز خوبی خودآگاهانه "میدانند" چیزی که میبینند راست نیست، ولی نمیتوانند بهمین آسانی‌ها دروغین بودنش را بپذیرند.

برای همین از دیرباز ما یک راه بیشتر برای شناسایی راست از دروغ نداشته‌ایم و آنهم کاربرد فرنود یا همان منطق است، همه ابزارهای دیگر
بویژه ابزارهای سُهشیک (احساس کردنی، sensational) یا سُهشگری (sensory) ایرنگ‌پذیر (error-prone، خطاپذیر) هستند و بی پشتوانه.

باوجود اینها بنده ترجیح میدهم احتمال اینکه منشاء دیگری داشته باشد را نیز همیشه درنظر بگیرم.
یعنی همان منطق و عقلم اینطور میگوید.
بخصوص که درحدی نیست و هزینهء بزرگی ندارد که بگویم چیزی را از دست میدهم. اتفاقا در مقابل بطور مثال آرامشی هم به من میدهد که مزایای مهمی دارد (بدون آن بودن را قبلا تجربه کرده ام که وضعیت خطرناکی بود).
از طرف دیگر اعتقاد به ماوراء یک جورهایی انگار پتانسیل مرا برای رسیدن به حداکثر ظرفیتم زیاد میکند.
و بازهم از طرف دیگر یکجورهایی همیشه تاثیر عوامل ماورایی را احساس میکنم.
گذشته از تمام تلاش و استفادهء کامل از توانایی های خودم.
یک چیزهایی انگار هست!
البته به گمانم شما این گفتار «بالاخره یک چیزی هست» را قبلا در جای دیگری مسخره نموده بودید
ولی خب آن «بالاخره یک چیزی هست» با این «انگار چیزهایی هست» من شاید تفاوت بکند.
من جرات ریسک کردن در این باب را ندارم. آنرا عاقلانه نمی یابم.
یعنی اینکه نمیتوانم تمام زندگی و تجربیات خودم را مثلا صرفا بر اساس تصادف توجیه کنم.
چون فکر میکنم در زندگی خیلی موارد مهم و سرنوشت سازی بوده که براحتی میتوانسته برایم بد بیاورد، اما به طرزی که از نظر احتمالاتی تصادفی بودنش عجیب است کارها رو به راه شده است.
اینقدر دیگر من برای خدا مایه میگذارم.
حال اگر خدایی نبود که نبود.
زیاد هم مهم نیست.
چراکه کل زندگی و وجود موقتی ما بهرصورت خیلی هم جدی نیست.
یعنی دیگر آنقدر جدی نیست که اگر کسی احتمال ماوراء را هم درنظر گرفت احمق دانسته شود.
بهرحال ماده همیشه محدود است، و زندگی هم دیگر همچین تحفه ای نیست؛ حتی بهترینش!