[meaning]

اَبرْ آمَد و بازْ بَرْ سَر ِسَبْزه گریست / بی باده ی اَرْغوانْ نمی بایَدْ زیسْتْ

این سبزه که اِمْروزْ تماشاگه ِماسْتْ / تا سبزه ی خاک ِما تماشاگه ِکیسْتْ

---

چون چَرْخْ به کام ِیکْ خِردَمَنْد نَگـَشْتْ / خواهی تو فَلَکْ هَفْتْ شُمُرْ خواهی هَشْتْ

چون باید مُرد و آرزوها هَمِه هِشْتْ / چه مُور خُورَد به گــُور و چه گرگ بِه دَشْتْ

---

چُون عُمْر به سَر رِسَدْ چه شیرین و چِه تلخ / پیمانه که پُرْ شَوَد چه بغداد و چه بَلَخْ

مِی نُوش که بعد از من و تو ماهْ بَسی / از سَلْخْ به غُرِّه آیَدْ از غُرِّه به سَلْخْ

---

آن کَسْ که زَمین و چَرخ و اَفلاکْ نَهاد / بَسْ داغْ که او بر دل ِغَمْناکْ نَهاد

بسیار لَب ِچو لَعْل و زُلْفین ِچو مُشْکْ / دَرْ طَبْل ِزمین و حُقّه ی خاکْ نَهاد

---

اَز آمَدَنَمْ نَبود گردون را سُود / وَ زْ رَفْتَن ِمَنْ جلال و جاهَشْ نَفْزود

وَزْ هیچ کسی نیزْ دو گوشَم نَشْنود / کاین آمَدَن و رَفْتَنمْ از بَهر ِچه بُود

---

از رَنْج کِشیدنْ آدمی حُرّ گَرْدَد - قَطْره چُو کِشَد حَبْسْ صَدَف ِدُرّ گــَرْدَد

گــَر مال نَمانْد سَرْ بمآناد به جای - پیمانه چو شُد تُهی دِگـَـر پُر گـَـردَد

---

بَر چشم ِتو عالمْ اَرْچه می آرایَنْد / مَگــْرای بــِدان که عاقلان نَگــْرایند

بسیار چُو تو رَوَنْد و بسیار آیَنْد / بــِرْبای نصیب ِخویش کِت بــِرْبایَنْد

كــِت : كه تو را

دروغی که حالا دلت خوش کند
به از راستی کت مشوش کند.
-حضرت سعدی-

---

چون روزی و عُمْرْ بیش و کم نَتْوان کــَرد / دل را به کــَم و بیش دُژَم نَتْوان کَرد

کار ِمَن و تو چِنانْکه رای مَن و تُسْتْ / از موم به دَسْت ِخویشْ هَم نَتْوان کرد

---

گــَردون ز ِزمین هیچ گـُلی بَرْنارَدْ / کـَشْ نَشْکَنَد و هَمْ به زَمین نَسْپارَد

گرْ ابرْ چو آبْ، خاک را بَردارد / تا حَشْرْ همه خون ِعزیزان بارَد

---

گر یک نَفَسَتْ ز ِ زِندِگانی گُذََرَد / مَگـْـذارْ که جُزْ به شادْمانی گُذَرَد

هُشْدار که سرمایهء سودای ِجهان / عُمْرَسْت چُنان کـَشْ گُذرانی گـُذَرَد

كـَش : خوش، نیك