[Mehrbod]

جناب نایت در مباحثه به دیالکتیک اشاره کردند(دیالکتیک در حقیقت مباحثه بر مبنای کنش و واکنش است)
اما کمی به نظرم مثال دور از روند بحث های بی پایان بود.
چه طور؟
در دیالکتیک وقتی فرد نسبت به کنشی ,واکنش نشان میدهد خود این واکنش,کنش واکنش دیگری میشود و به این وسیله ادامه میابد....
خوب در اینجا اهداف تنزل پیدا میکنند و هر کدام به فاز دیگر ی تغییر میابند.
فکر میکنم جناب نایت منظورشان این بوده که تنها با این روش میتوان اندیشه هایش را محک زد اما من به جنبه ی ناکامی از این نرسیدن ها و یا بی هدفی ها اشاره کردم.
منظور نظر من بیشتر بر این سو است که مباحثه میتواند (نه الزاما) بدون این روش هم انجام گیرد و دوطرف بحث و دو اندیشه هر کدام در مقام کنش گر بر بیایند.با این روش دو اندیشه ی برتر داریم که به صورت آشتی گونه اجزه ی ابراز دارند....

به دید من جدای از اینها، گفتمان آن اندازه هم که میگویند ارزش ندارد.

ما نخست جهان بیرونی (واقعیت) را داریم، سپس کنش‌ورزی در جهان بیرون را داریم، سپس اندیشیدن درباره جهان بیرون را داریم،
سپس نگره‌پردازی بر پایه‌ی اندیشه‌هایمان از جهان بیرون را داریم، سپس گفتمان بر روی نگره‌هایمان بر پایه‌ی اندیشه‌هایمان از جهان بیرون را داریم.

در هر فروروی داده‌های مهندی (مهممی) از میان میروند و پس بیشتر زمانها، یک نگره ارزش چندانی
برای گفتگو و کشمکش ندارد، بویژه آنهایی که در همان تراز نگره‌ای هستند و کاری به جهان بیرون ندارند.