[Mehrbod]

پیشگفتار
با درود خدمت تمامی دوستان و همراهان.
نمی دانم شما تا چه حد به ادبیات و زبان پارسی علاقمندید و یا نسبت به آینده ی آن نگرانید. بنظر من زبانِ ما شایسته ی اینی نیست که اکنون هست. زبان ما می بایست اگر نه اولین، که جزو 5 زبان زنده ی دنیا محسوب میگردید.
اما همانطور که به خوبی می دانیم، چنین نیست. اگر فردوسی نبود، قطعا زبان پارسی در زبان عربی حل می شد و همین توانمندیِ امروزیِ خود را هم نمی داشت.

آفرین، سراسر درست است :e303:

ولی ما چه قدر فردوسی را می شناسیم و چه قدر شاهنامه می خوانیم؟
بنظر من که آمارها و بررسی های شخصی نگران کننده هستند. بخش بزرگی از نسل جوان، با ادبیات کشورش همدم و همداستان نیست.
من همیشه دوست داشته ام که به بررسیِ این متون بپردازم. اما هر بار مشکلی سر راهم قرار می گرفت. بعد از چندی دریافتم که اگر این کار، گروهی باشد شور و شوق بیشتری خواهم یافت. متاسفانه چند وقتی با یکسری از دوستان غیر مجازی میرفتیم در مساجد(!) مثنوی خوانی میکردیم ( گاهی هم به خانه ی هم می رفتیم) اما همانطور که میتوان حدس زد چنین برنامه ای هم چندان پایدار نماند. البته می توانم با افتخار بگویم که بنده هیچگاه در پیگیری این روند کم نگذاشتم؛ و بخش بزرگ کم کاری از جانب دوستان بود. حالا دلایلش بماند.
گفتم حالا که دوستان واقعی و سه بعدی (!) جوابگوی نیازم نیستند، روی بیاورم به این دنیای مجازی. ابتدا در وبلاگم این کار را می کردم که هر چند یکی دو دوست پیگیر داشتم، اما محیط آنجا بگونه ای است که نمی توان هر حرفی را زد و خطر فیلتر شدن همواره در کمین است.

شوربختانه خود من با همه انگیزه‌ای که برای پارسی دارم، آتاوی (استعداد) چندانی در چکامه ندارم و همیشه هم دوست داشتم شاهنامه را بتوانم بدرستی بخوانم و بفهمم، که به نگر میاید این جستار در همین راستا باشد، پس ما هم "پایه‌ایم".