داستان کوتاه - نسخه قابل چاپ

+- دفترچه (https://daftarche.com)
+-- انجمن: تالارهای ویژه (https://daftarche.com/%D8%A7%D9%86%D8%AC%D9%85%D9%86-%D8%AA%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%88%DB%8C%DA%98%D9%87)
+--- انجمن: ادبسار (https://daftarche.com/%D8%A7%D9%86%D8%AC%D9%85%D9%86-%D8%A7%D8%AF%D8%A8%D8%B3%D8%A7%D8%B1)
+--- موضوع: داستان کوتاه (/%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D9%88%D8%AA%D8%A7%D9%87)

---

داستان کوتاه - یه نفر - 08-21-2013

بسیج و انجمن اسلامی

---

داستان کوتاه - یه نفر - 08-26-2013

---

داستان کوتاه - یه نفر - 01-16-2014

از روزی که تنها شده بود بیشتر روی صندلی پارک می‌نشست. به آمدن و رفتن آدمها نگاه می‌کرد و برای خودش فلسفه می‌بافت؛ باور کرده بود که آدمها شبیه درختانند. می‌گفت اگر می‌خواهی بدانی یک درخت چقدر عمر کرده باید ارّه برداری و به جان‌ درخت بیوفتی و بعد شروع به شمردن حلقه‌هایی کنی که گذر‌ِ ایّام آنها را در دل درخت نشانده. گاهی سکوت می‌کرد، گاهی زیرلب با خودش حرف می‌زد. با خودش می‌گفت در طول‌ سالیان آدمهای زیادی وارد زندگی‌ات می‌شوند؛ هر کسی هم که می‌آید از خودش اثری در روح و قلبت جا می‌گذارد و بعد می‌رود. روح و قلب و مغز آدم را اگر مانند تنه‌ی درخت ببُری خط و خطوط زیادی می‌بینی که هر کدامش یادگار کسی‌ست. مثلا آن یکی خط یادگار رفیقی‌ست که ترک وطن کرده، یا آن یکی خط هم همینطور. آن خطوط کوتاه هم یادگار کسانی‌ست که دیر آمده‌اند و زود رفته‌اند. روح آدمها را اگر می‌شد مثل تنه‌ی درخت ببُری می‌فهمیدی که چه تعداد آدم وارد زندگی‌‌شان شده‌اند و بعد رفته‌اند. بعد شروع می‌کرد به شمارش‌ خط‌ها. گاهی به یکباره شمردن را متوقف می‌کرد، انگار به چیز‌ی برخورده باشد، بعد با خودش می‌گفت گاهی کسی می‌آید، نه خطی به جا می‌گذارد نه حتی نگاهی به شاخ و برگت می‌اندازد؛ فقط می‌آید، زخمی می‌زند و می‌رود؛ سالها بعد می‌بینی قلب و روحت پر شده از همین زخمها...

کمی بعد، از شمردن خسته می‌شد، نگاهی به درختان اطرافش می‌انداخت و زیرلب می‌گفت آدمها شبیه درختانند، درخت‌ها را قطع می‌کنند تا روزهای عمرشان را بفهمند، می‌کُشندشان تا بفهمند چقدر زندگی کرده‌اند؛ آدمها هم تا زنده‌اند مدام زخم می‌خورند و مدام آدمهای دیگر در روح و جان‌شان خطی می‌اندازند و می‌روند؛ بعد آهی می‌کشید و رو به کسی که ناپیدا بود می‌گفت: «اگر می‌خواهی بفهمی هر آدمی چقدر زخم خورده تعداد آدمهایی که در مراسم ختمش حاضر می‌شوند را بشمار!»

---

داستان کوتاه - یه نفر - 01-16-2014

پایَش را که توی مطب گذاشت از همان موقع حواسش رفت به سمتِ در. از همان لحظه‌ی ورودش داشت نقشه‌ی کوبیدن‌ِ در‌ ِ مطب را توی ذهنش ترسیم می‌کرد: شدتِ فشار، زاویه‌ی فشار، محل فشار؛ با دستِ چپ یا راست نقشه‌اش را عملی کند؟ قطعا دستِ چپ، چون چپ‌دست بود.

هر بیماری که واردِ مطب می‌شد در را به آرامی باز می‌کرد و به آرامی هم می‌بستش. همانجور که توی اتاق انتظار نشسته بود زیر چشمی لولای در را می‌پایید و تخمین م...ی‌زد چه مقدار نیرویی لازم است تا در از پاشنه‌اش در بیاید؟ حتما نیروی زیادی نیاز بود و قطعا دستِ چپش آن نیرو را داشت، چون چپ‌دست بود.

هر ساعتی که می‌گذشت تنفُرش از مطب بیشتر و بیشتر می‌شد، از آدمها و بیماری‌هایشان عُق‌اش می‌گرفت، منشی مطب با آن ناز و اداهای ساختگی‌اش بیشتر حالش را به هم می‌زد مخصوصا وقتی حرفِ «ر» را مثل آب‌نمک توی دهانش قرقره می‌کرد؛ دلش می‌خواست برود سراغ تک تکِ آدمهای توی مطب و همه‌ی‌شان را یکی یکی خفه کند، می‌دانست خفه کردن‌ِ آن همه آدم سنگ‌دلی‌ ِ زیادی می‌خواهد، و دستِ چپش آن قساوت را داشت.

عجیب بود. آن روز همه‌ی اتفاقاتش عجیب بود. از اتاق ِ دکتر که بیرون آمد هیچ نیرویی نداشت، برایش عجیب بود که دکتر از او سنگ‌دل‌تر بود، فکرش را هم نمی‌کرد دکتر با ارّه به جانِ دستِ چپش بیوفتد و آن را مثل‌ ِ رانِ مرغ از جا بکَند. دکتر گفته بود بیماری‌اش نادر بوده: «سرطانِ دستِ چپ» و تنها راهِ درمانش همان بود که کرد.

از اتاق دکتر که بیرون آمد بی‌دستِ چپ آمد. مجبور بود آرزوی خفه کردن‌ِ آدمهای آنجا را با خود به گور ببرد، اما هنوز کمی دل‌خوشی برایش مانده بود: «کوبیدنِ در»، «محکم کوبیدنِ در». اما تا به در رسید کسی که انگار دلش برای آن آدم ِ یک‌دست سوخته بود برخاست و با مهربانی در را برایش باز کرد... شاید از همان روز بود که از همه‌ی آدمهای مهربان متنفر شد... دو روز بعدش بود که فهمید اصلا مرضی به نام ِ «سرطانِ دستِ چپ» وجود نداشته، دکتر دروغ گفته بود، فریبش داده بود، چون دکتر یک راست دستِ افراطی بود.

---

داستان کوتاه - یه نفر - 01-16-2014

الف) یک ایده برای نوشتن توی ذهنم بود اما هر چه درون‌ ذهن و پشت و پسله‌هایش را می‌گردم چیزی یادم نمی‌آید.

ر) امروز قرار بود به یک نفر تلفن بزنم. اما هر چه فکر می‌کنم با چه کسی قرار بود تماس بگیرم چیزی یادم نمی‌آید.

ف) در مورد بندِ «الف» یک چیزی یادم آمد. آن متنی که می‌خواستم بنویسم تویش «جهنم» داشت. اما هر چه فکر می‌کنم این جهنم کجای متن قرار بود بنشیند یادم نمی‌آید.

ش) در مورد بندِ «ب» هم اعتراف می‌کنم که اگر یادم می‌آمد به چه کسی می‌خواستم تلفن بزنم باز هم فایده‌ای نداشت، چون هر چه فکر می‌کنم موبایلم را کدام گوری گذاشته‌‌ام یادم نمی‌آید.

م) امروز هم از همان خیابان همیشگی گذشتم. اما به یکباره همه‌جایش برایم غریبه شد. حتی نام خیابان و کوچه‌هایش را هم نمی‌شناختم. هر چه فکر کردم فرمانِ خودرو را کدام سمت بچرخانم چیزی یادم نیامد.

ی) در مورد بند «الف» فقط همان «جهنمش» یادم مانده. اما نمی‌دانم این جهنم بیشتر مربوط به بند «الف» بوده یا «ر» یا «م»؛ چیزی یادم نمی‌آید.

و) درباره‌ی بند «م» باید بگویم که همانجا توی خیابان آچمز شده بودم، تا اینکه «او» آمد و مرا با خود به خانه برد. اما او که بود؟ یادم نمی‌آید.

؟) در مورد بند «الف» نمی‌دانم چرا فکر می‌کردم که قرار بوده چیزی بنویسم! مخصوصا متنی که قرار بوده تویش «جهنم» داشته باشد. حتی درباره‌ی بند «ر» هم چیزی نمی‌فهمم! هرچه نام‌ها و شماره‌‌های ذخیره شده توی موبایلم را بالا و پایین می‌کنم هیچ‌کدام‌شان برایم آشنا نیستند چه برسد که بخواهم با یکی‌شان تماس هم بگیرم! حالا می‌رسم به بند «م»؛ همان بندی که «او» پیدایش شد.

!) حالا می‌رسم به بندِ «او»؛ می‌رسم به بندْ بندِ «او»؛ خیره می‌شوم به بند بندش. شاید قرار نبوده «جهنم» در نوشته‌ای بیاید، انگار بند بند «او»‌ست که «جهنم» است؛ داغ است؛ می‌سوزاند مرا... این «او» کیست که مرا می‌بوسد و می‌سوزاند؟ هرچه فکر می‌کنم یادم نمی‌آید.

---

داستان کوتاه - یه نفر - 01-17-2014

وقتی به فهرست علاقه‌مندی‌هایم توی فیسبوک نگاه کردم فقط یک واژه توی ذهنم آمد: «شلختگی».

یک لحظه گمان کردم وارد اتاقی بزرگ شده‌ام که همه‌ی علاقه‌مندی‌هایم را تویش تلنبار کرده‌اند. از «صادق هدایت» و «گونترگراس» و «فرهاد مهراد» گرفته تا «باستر کیتون» و «چارلیز ترون» و «رضا کیانیان»؛ همه‌ی‌شان را می‌شد توی اتاق دید.

یک طرف «بارباپاپا» روی پاهای «باستر کیتون» افتاده بود و طرفی دیگر «فروغ فرخزاد» زیر چرخ «آئودی» داشت له می‌شد. «استیون هاوکینگ» عصای «چاپلین» را برداشته بود و داشت خودش را جر می‌داد تا از روی صندلی چرخ‌دارش که «رینگ اسپرت» و «لاستیک‌های پهن» داشت بلند شود و به «مالنا» سلامی عرض کند.

«پنوگوئن» داشت «اسپرسو» دم می‌کرد و «عبدالله اسکندری» هم داشت «آدریانا لیما» را برای یکی از فیلم‌های «وودی آلن» گریم می‌کرد. «والتر زنگا» رفته بود کنج «دروازه قرآن شیراز» کز کرده بود و «جانی دپ» هم سعی داشت «ابراهیم حاتمی‌کیا» را راضی کند که دو نفری بروند و شیشه‌های «آژانس شیشه‌ای» را با «تفنگ پینت بال» بریزند پایین.

«موراکامی» و «ایشی گورو» سرشان به «پلی‌استیشن» گرم بود و «مورتال کامبت» بازی می‌کردند و سر اینکه کدام‌شان «نویسنده‌»ی بهتری‌ست کل می‌انداختند. «هاینریش بل» با صدای بلند «کمکم کن» را جلوی خود «گوگوش» اجرا می‌کرد و آن سوتر هم «ابی» داشت برای «فردینان سلین» از محسنات «سارا برایتمن» سخن می‌راند.

«پروست» «ایکس‌باکس» را روشن کرده بود و «در جست و جوی زمان از دست رفته‌»‌اش دست به دامان «کال اف دیوتی» شده بود تا بلکه چیزهایی که از یادش رفته بودند را بازیابد. «مهدی سحابی» با آن عینکِ «ری‌بن»‌اش هم کنارش نشسته بود و مدام به بازی ضعیفش فحش می‌داد. «ناتالی پورتمن» «کباب‌ترش» می‌خورد و «ایتالو کالوینو» هم داشت راجع به انواع و اقسام «پنیر»های معرکه‌ای که توی اتاق بود برای «خیام» سخرانی می‌کرد.

راستش آنقدر «خوردنی» و «نوشیدنی» و «دیدنی» توی اتاق بود که همه‌ی وجودم پر از وحشت شد، حتی وقتی «عزت‌الله انتظامی» سوار بر «ترن هوایی» با سرعت از کنارم گذشت باعث نشد تا «فرار» را بر قرار ترجیح ندهم و پابندِ «مملکت» جلوی چشمانم شوم. همه‌ی آن علاقه‌مندی‌ها با آن حالتِ شلخته‌وارشان مرا ترساندند. چون هر چه چشم دواندم «تو» را، «لبخندت» را و «ترقوه‌ات» را آنجا نیافتم. ترسیدم که نکند «تو» در فهرست علاقه‌مندی‌های کسی دیگر رفته باشی؟ راستی «آناکارنینا» چرا اینطوری نگاهم می‌کند؟

---

داستان کوتاه - یه نفر - 01-18-2014

هر ده دقیقه به ده دقیقه برای خودش رویا می‌بافت، بستگی داشت چشمش به چه جور آدمی بیوفتد، اگر مردی ریش و مو بلند جلویش سبز می‌شد خودش را بین جماعتی هنرمند تصور می‌کرد که کارشان ساز و آواز بود و او هم با صدایی خوش بین‌شان آواز می‌خواند، کارش که به انتها می‌رسید جماعتی عظیم را تصور می‌کرد که برایش هورا می‌کشیدند.

عادت داشت موقع کار کردن برای خودش رویا ببافد. رویا که می‌بافت کمتر حواسش به دور و بر می‌رفت، اما عمر هر رویا بیشتر از ده دقیقه نبود، نفر بعدی که می‌آمد رویای بعدی هم از راه می‌رسید. اگر مردی که برابرش بود هیکلی درشت داشت او نیز در رویایش عضله‌هایش را ستبر می‌کرد و ستاره‌ی میادین ورزشی می‌شد، مدال طلای المپیک می‌گرفت و همه‌ی رکوردها را به نام خودش ثبت می‌کرد. اما ده دقیقه بعد این رویا هم جای خود را به رویای بعدی می‌داد.

موقع کار نه خودش حرف می‌زد نه مشتری‌هایش؛ عادت داشت توی ذهنش برای آنها صدا بسازد، صداهایی متناسب با چهره و هیکل و قد. برای آدمهای چاق صدایی نازک و زیر تصور می‌کرد و برای لاغرها و قد بلندها صداهای خشدار و بم. گاهی هم از بعضی صداها که توی ذهنش می‌ساخت خنده‌اش می‌گرفت. از بابت صدا که خیالش راحت می‌شد می‌رفت سراغ رویابافی.

هر ده دقیقه به ده دقیقه متناسب با آدمهایی که مقابلش قرار می‌گرفتند رویاهایش تغییر می‌کرد، گاهی نقش اول سینما می‌شد و گاهی هافبک فلان باشگاه اروپایی، ده دقیقه بعد دست‌فروشی بود که وسط خیابان فال می‌فروخت و ده دقیقه بعدش هم پیک موتوری، گاهی هم پزشک می‌شد و اعضای بدن مشتری‌اش را بررسی می‌کرد، مخصوصا مواقعی که آدم مقابلش تصادفی شدید کرده یا در آتش‌ سوخته بود. شستن مرده‌ها را دوست نداشت، مجبور بود. هر جنازه‌ای که جلویش می‌گذاشتند شبیه یک صفحه از کتابی قطور بود؛ کتابی که هر روز صفحاتی از آن جدا می‌شوند؛ مرده‌شور توی رویاهایش سعی می‌کرد برای آن صفحه‌ها داستان بسازد، بعد که داستانش تمام می‌شد به آن کافور می‌زد و می‌پیچیدش لای کفن؛ برای همین آخر هر ده دقیقه توی رویاهایش صحاف می‌شد نه مرده‌شور!

---

داستان کوتاه - یه نفر - 02-02-2014

روزی ابوحنیفه در مدرسه مشغول تدریس بود ، بهلول هم در گوشه ای نشسته و به درس ابوحنیفه گوش می داد . ابوحنیفه در بین درس گفتن اظهار كرد كه امام جعفر صادق (ع) سه مطلب را اظهار می نماید كه مورد تصدیق من نمی باشد . آن سه مطلب بدین نحو است . اول آنكه می گوید كه شیطان در آتش جهنم معذب خواهد شد و حال آنكه شیطان خودش از آتش خلق شده و چگونه ممكن است آتش او را معذب نماید و جنس از جنس متاذی نمیشود . دوم آنكه می گوید خدا را نتوان دید و حال آنكه چیزی كه موجود است باید دیده شود ، پس خدا را با چشم می توان دید . سوم میگوید : مكلف ، فاعل فعل خود است كه خودش اعمال را به جا می آورد و حال آنكه تصور و شواهد بر خلاف این است ، یعنی عملی كه از بنده سر میزند ، از جانب خداست و به بنده ربطی ندارد . چون ابوحنیفه این مطلب را گفت ، بهلول كلوخی از زمین برداشت و بطرف ابوحنیفه پرتاب كرد . از قضا آن كلوخ به پیشانی ابوحنیفه خورد ، او را سخت ناراحت نمود و سپس بهلول فرار كرد . شاگردان ابوحنیفه عقب او دویده ، او را گرفتند و چون با خلیفه قرابت داشت ، او را نزد خلیفه بردند و جریان را به او گفتند . بهلول جواب داد : ابوحنیفه را حاضر نمایند تا جواب او را بدهم ....
چون ابوحنیفه حاضر شد ، بهلول به او گفت : از من چه ستمی به تو رسیده ؟ ابوحنیفه گفت : كلوخی به پیشانی من زده ای و پیشانی و سر من درد گرفت . بهلول گفت : درد را می توانی به من نشان دهی ؟ ابوحنیفه گفت : مگر می شود درد را نشان داد ؟ بهلول جواب داد : تو خود می گفتی موجود را كه وجود دارد باید دید و بر امام جعفر صادق (ع) اعتراض می كردی و میگفتی چه معنی دارد كه خدای تعالی موجود باشد ولی او را نتوان دید . دیگر آنكه تو در ادعای خود كاذب و دروغگوی كه می گوئی كلوخ سر تو را درد آورد ، زیرا كلوخ از جنس خاك است و توهم از خاك آفریده شدی ، پس چگونه از جنس خود متاذی می شوی ؟ مطلب سوم خود گفتی كه افعال بندگان از خداوند است ، پس چگونه می توانی مرا مقصر كنی و مرا پیش خلیفه آورده ای و از من شكایت داری و ادعای قصاص می نمائی ؟ ابوحنیفه چون سخن معقول بهلول را شنید، شرمنده و خجل شده از مجلس خلیفه بیرون آمد .

---

داستان کوتاه - undead_knight - 02-02-2014

یه نفر نوشته: روزی ابوحنیفه در مدرسه مشغول تدریس بود ، بهلول هم در گوشه ای نشسته و به درس ابوحنیفه گوش می داد . ابوحنیفه در بین درس گفتن اظهار كرد كه امام جعفر صادق (ع) سه مطلب را اظهار می نماید كه مورد تصدیق من نمی باشد . آن سه مطلب بدین نحو است . اول آنكه می گوید كه شیطان در آتش جهنم معذب خواهد شد و حال آنكه شیطان خودش از آتش خلق شده و چگونه ممكن است آتش او را معذب نماید و جنس از جنس متاذی نمیشود . دوم آنكه می گوید خدا را نتوان دید و حال آنكه چیزی كه موجود است باید دیده شود ، پس خدا را با چشم می توان دید . سوم میگوید : مكلف ، فاعل فعل خود است كه خودش اعمال را به جا می آورد و حال آنكه تصور و شواهد بر خلاف این است ، یعنی عملی كه از بنده سر میزند ، از جانب خداست و به بنده ربطی ندارد . چون ابوحنیفه این مطلب را گفت ، بهلول كلوخی از زمین برداشت و بطرف ابوحنیفه پرتاب كرد . از قضا آن كلوخ به پیشانی ابوحنیفه خورد ، او را سخت ناراحت نمود و سپس بهلول فرار كرد . شاگردان ابوحنیفه عقب او دویده ، او را گرفتند و چون با خلیفه قرابت داشت ، او را نزد خلیفه بردند و جریان را به او گفتند . بهلول جواب داد : ابوحنیفه را حاضر نمایند تا جواب او را بدهم .... چون ابوحنیفه حاضر شد ، بهلول به او گفت : از من چه ستمی به تو رسیده ؟ ابوحنیفه گفت : كلوخی به پیشانی من زده ای و پیشانی و سر من درد گرفت . بهلول گفت : درد را می توانی به من نشان دهی ؟ ابوحنیفه گفت : مگر می شود درد را نشان داد ؟ بهلول جواب داد : تو خود می گفتی موجود را كه وجود دارد باید دید و بر امام جعفر صادق (ع) اعتراض می كردی و میگفتی چه معنی دارد كه خدای تعالی موجود باشد ولی او را نتوان دید . دیگر آنكه تو در ادعای خود كاذب و دروغگوی كه می گوئی كلوخ سر تو را درد آورد ، زیرا كلوخ از جنس خاك است و توهم از خاك آفریده شدی ، پس چگونه از جنس خود متاذی می شوی ؟ مطلب سوم خود گفتی كه افعال بندگان از خداوند است ، پس چگونه می توانی مرا مقصر كنی و مرا پیش خلیفه آورده ای و از من شكایت داری و ادعای قصاص می نمائی ؟ ابوحنیفه چون سخن معقول بهلول را شنید، شرمنده و خجل شده از مجلس خلیفه بیرون آمد .

2-کلوخ بیشتر دارای مواد معدنیه،ولی بدن ما مواد عالی داره.غلظت کربن و نیتروژن موجود در ساختار بدن ما اصلا به کلوخ شباهتی نداره:))

---

داستان کوتاه - یه نفر - 02-02-2014

undead_knight نوشته: 2-کلوخ بیشتر دارای مواد معدنیه،ولی بدن ما مواد عالی داره.غلظت کربن و نیتروژن موجود در ساختار بدن ما اصلا به کلوخ شباهتی نداره:))

کلوخ اسلامی با کلوخ علمی فرق میکنه :-)
نشنیدی میگن جایی که آب نیست کلوخ کِش کنید؟!

---