دوستان ، جنابِ لینچ از ساختنِ فیلمِ Lost Highway چه میخواست بگوید؟! من هیچ سر در نیاوردم متاسفانه. البته فعلا تنها یکبار بیشتر آنرا ندیده‌ام.

من هم فیلم مالهالند درایو او را چندباری دیدم و فقط هربار گیجتر شدم.

من فکر میکنم این سبک فیلم‌ها همچون هنر سوررئال بیش از آنکه به دنبالِ مفهوم باشند ، روی انگیزش ناخودآگاه و بازی کردن با ذهن ،سرمایه گذاری کرده‌اند! من تاکنون چند نقد و توضیح هم از این فیلم‌ها خوانده‌ام اما بیشتر گیج شده‌ام!

Dariush نوشته: من فکر میکنم این سبک فیلم‌ها همچون هنر سوررئال بیش از آنکه به دنبالِ مفهوم باشند ، روی انگیزش ناخودآگاه و بازی کردن با ذهن ،سرمایه گذاری کرده‌اند! من تاکنون چند نقد و توضیح هم از این فیلم‌ها خوانده‌ام اما بیشتر گیج شده‌ام!

آری, داستان را میشود از کنج‌هایِ گوناگون آزندید[sup][aname=rpa4ea7][[/aname][anchor=pa4ea7]1][/anchor][/sup] و هر کدام هم تا یک درسدی روند داستان را درست میکنند و چند درسدی نادرست.





----
[aname=pa4ea7]1[/aname]. [anchor=rpa4ea7]^[/anchor] â+zand+idan::Âzandidan || آزندیدن: تفسیر کردن MacKenzie, Ϣiki-En to interpret

Nâxodâ_Mehrbod نوشته: آری, داستان را میشود از کنج‌هایِ گوناگون آزندید[1] و هر کدام هم تا یک درسدی روند داستان را درست میکنند و چند درسدی نادرست.

فیلم را طوری ساخته که هر سکانسش ذهن را به شکلی درگیرِ خود کرده و کنجکاو به اینکه چه میگذرد. بیننده هر دم به دنبالِ ارتباطِ بین دیالوگ‌ها، صحنه‌ها ، اشیا و شخصیت‌های مختلف است تا سرنخی دستگیرش شود و همین خود به نوعی لذت‌بخش است. فیلم هدف یا پیام ویژه‌ای ندارد و هتا خط داستانی مشخصی ندارد و تنها یک سری رویدادِ درهم است که لابه‌لای آنها ارتباطهای ظاهری‌ای وجود دارد اما هرگز چنان نیست که بتوان چیزی از آنها فهمید. اما جنبه‌های هنری فیلم بالا است و درخور تحسین . اما همچون دیگر شاخه‌های هنر که زیرشاخه‌های خاص‌شان ویژه‌ی کسانی‌ست که شب و روزِ خود را با آن نوع یا ژانر میگذارند، از این نوع فیلم نیز تنها عده‌ای قلیل و خاص لذت میبرند که با سبک‌های اینچنینی به خوبی آشنا هستند و میتوانند به زوایای مختلف و هنریِ منحصر به فرد فیلم پی ببرند.

لینکی هم از آثار بگذارید ما هم ببینیم شاید سر درآوردیم، برایتان تعریف کنیم

David Lynch - IMDb

- WiKi

مالهالند درایو لینچ بیش از حد شبیه پرسونا برگمان هست , اگر پرسونا را دیده باشید به این شباهت پی می برید . مالهالند درایو
ایرادی که بهش وارد است به نظر من بیش از حد روانشناسانه است . به طور کلی مالهالند درایو مفهوم سرنوشت را تداعی میکنه
شما در طول فیلم شخصیت گمشده زن مو مشکی را مشاهده می کنید , خود جاده سرنوشت گمشده است .
در حین فیلم تفاوت شخصیتی هر دو را میشود تفکیک کرد و هرچه به پایان نزدیک می شویم قابل تشخیص نیست تا جایی که در
یک نقطه مانند قطعات پازل ( در مالهالند جعبه آبی ) به هم گره می خورند .
فیلم برای من بیشتر جنبه های هنری زیبایی داشت , سکانس اولیه یک ماشین در تاریکی و موسیقی زیبایی که دارد واقعا حس
گمگشتگی دارد . خود لینچ هنرمند مجسمه ساز و نقاش هست اگر اشتباه نکنم که نمیتواند به این مساله بی ربط هم باشد .