Mehrbod نوشته: به دید من اینها بازی‌هایِ روانی هستند و نباید هرگز خودفریفت.

ما چیزی داریم به نام رنج, چیزی به نام خوشی. یکمی را نباید اگر هم میشد بیخود به خوشی دگرانید, مگر آنکه
روشن شود چرا رنج‌آور است. برای نمونه بیدار شدن روزانه‌یِ شما از خواب و رفتن سر کار رنج‌آور است و این
یک رنجِ بجاست. شما نباید اینجا با خودفریبی این رنج را بزدایید, بساکه باید بکوشید کاری بیابید که نیاز به بیدار
شدن در همچو ساعتی نداشته باشد, گرنه تن و مغز شما بیمار نیستند از کم‌خوابی پیوسته برنجانند اتان!

بحث اینه که وقتی شما کاری رو که انجام میدی دوست داری برای انجام کارت اشتیاق داری. اگر کارت رو دوست نداری، کارت رو عوض کن ولی خیلی ها نمی تونن اینکار رو بکنن. پس یک راه باقی ممیمونه: تغییر نگرش. نگاه کردن به کارت به عنوان یک فرصت برای کسب تجربه. شما اینجا خودفریبی نکردید واقعا دست به هرکاری بزنی تجربه کسب می کنی. ولی اگر بخوای روی رنجی که از کار می بری تمرکز کنی، زندگی رو به خودت زهرمار می کنی و به ندرت به استقلال مالی می رسی که بری سراغ کار مورد علاقه ات. هر واژه ای احساس خاصی رو در ما ایجاد میکنه که روی رفتار ما تاثیرگذاره. این به معنای دور شدن از واقع بینی نیست. فقط با فهمیدن واقعیت ها، تمرکزمون رو روی جایی قرار میدیم که می تونه شرایط ما رو بهبود ببخشه.