درک این نکته برایم ساده شده بود که با تغییر شرایط زندگی امکان داشت هرکاری بکنم و هرکسی بشوم...
کشف کردم این توان در من است که مانند همه افرادی که محکوم می کردم عمل کنم. اینک برایم روشن شده بود که باید روی آن ویژگی های دیگران که مرا ناراحت می کند دقت کنم. متوجه شدم این ها همان اتاق های خانه ام هستند که من درشان را بسته بودم... به مرور زمان آن صدای درونی که که پیوسته همه چیز و همه کس را داوری می کرد آرام گرفت. همه عمر آرزو داشتم ذهنم آرام گیرد و اکنون می دیدم این کار شدنی است. متوجه شدم زمانی افراد را مورد پیش داوری قرار می دهم که نمی توانم برخی ار حالات یا رفتار های آن ها را در خود ببینم. مثلا افراد خودنما را مورد قضاوت قرار نمی دادم چون می دانستم خودم هم خودنما هستم. اما هنگامی که کاملا باور داشتم امکان ندارد رفتار خاصی از من سر بزند، از آن رفتار ناراحت می شدم و شخص مرتکب را نشانه می رفتم. دستتان را دراز کنید و با انگشت به کسی اشاره کنید، می بینید که یک انگشت شما متوجه آن شخص است اما سه انگشت دیگر خودتان را نشانه رفته اند. یادآوری خوبی است تا بدانیم، هرگاه دیگری را سرزنش می کنیم در واقع آن ویژگی را در خود نفی می کنیم.

دبی فورد، نیمه تاریک وجود.