هرگاه که می اندیشیم مشکل بیرون از ماست خود آن اندیشه مشکل ماست. به آنچه بیرون از ماست این توانایی را می بخشیم که ما را کنترل کند. این را می گویند برداشت از بیرون به درون، یعنی آنچه بیرون از ماست باید عوض شود تا ما بتوانیم عوض شویم.

نگرش عامل(proactive) ایجاد دگرگونی از درون به بیرون است یعنی تغییر مثبت به وجود آوردن: می توانم تواناتر و کوشاتر و خلاق تر و سرشار از همکاری باشم...اگر در زندگی زناشویی خود با مشکل روبرو هستم، واقعا از بازگفتن مدام خطاهای همسرم چه عایدم می شود؟ با گفتن اینکه مسئول نیستم، از خودم یک قربانی ناتوان می سازم. و خودم را در وضعیتی منفی فلج می سازم. از توانایی خودم برای تاثیر گذاشتن بر او می کاهم- غرولند و متهم کردن و گرایش انتقادی من فقط این احساس را به او می دهد که ضعف های خود را معتبر بشمارد. انتقادم بدتر از رفتاری است که می خواهد اصلاح شود.

اگر بخواهم واقعا وضعم بهتر شود، می توانم بر یگانه چیزی که در اختیار است -خودم- متمرکز شوم. می توانم از اصلاح همسرم دست بکشم و به اصلاح ضعف های خودم بپردازم. می توانم بکوشم شریک زندگی بی نقص و کاملی باشم: منشاء عشق و حمایت بی قید و شرط. می توان امیدوار بود که همسرم قدرت این نمونه عامل را احساس کند و همان گونه پاسخ دهد. اما خواه همسرم اینگونه پاسخ دهد و خواه نه، مثبت ترین شیوه برای تاثیرگذاشتن بر وضعیتم این است که بر بهبود خودم- بر هستی ام- متمرکز شوم.

از راه های بسیار می توان بر حلقه نفوذ متمرکز شد: شنونده بهتر بودن، شریک زندگی مهرآمیز تر بودن، دانش آموز بهتری بودن، کارمندی سرشار از همکاری و ایثار بودن، گاه عامل ترین کاری که می توانیم بکنیم شاد بودن است: فقط لبخندی راستین. بعضی چیزها مانند آب و هوا هیچ گاه در حلقه نفوذ ما قرار نمی گیرند. اما به عنوان افرادی عامل می توانیم هوای جسمانی یا اجتماعی خود را به همراه آوریم. می توانیم شاد باشیم و آن چیزهایی را که نمی توانیم کنترل کنیم، بپذیریم و تلاش های خود را به اموری معطوف کنیم که می توانیم بر کف اختیار بگیریم.

از کتاب هفت عادت مردمان موثر نوشته استفن کاوی