khayyam نوشته: ما در جهانی زندگی می کنیم که بیشتر مردم خود و تصمیمات خود را خیلی جدی می گیرند. من برایتان خبری دارم. هیچ چیز چندان مهم نیست. واقعا مهم نیست ! اگر در پی تصمیمی که می گیرید مقداری پول از دست بدهید, مشکلی نیست – یاد می گیرید با پول از دست دادن کنار بیایید. اگر دوستی را از دست می دهید, مشکلی نیست – دوست دیگری می یابید. اگر طلاق را می گزینید, مشکلی نیست – یاد می گیرید تنها زندگی کنید. اگر بر می گزینید که ازدواج کنید, مشکلی نیست – یاد می گیرید با یک گونه ی تازه ی همزیستی کنار بیایید.
خودتان را یک دانشجوی همیشگی در یک دانشگاه بزرگ فرض کنید. برنامه ی آموزشی شما روابط کلی تان با جهانی است که در آن زندگی می کنید, از آن دم که به دنیا می آیید تا آن دم که می روید. هر تجربه یک درس ارزشمند است که باید فرا بگیرید. اگر راه "الف" را انتخاب کنید, یک سری از درس ها را می آموزید. اگر راه "ب" را بر گزینید, یک سری دیگر از درس ها را می آموزید. زمین شناسی یا زیست شناسی – تنها آموزگاران و کتاب های متفاوت, تکالیف متفاوت, آزمون های متفاوت.
واقعا مهم نیست. اگر راه "الف" را بروید, توت فرنگی گیرتان می آید و اگر راه "ب" را بروید شاه توت. اگر از هر دو بدتان بیایید, می توانید یک راه دیگر را بیابید. موضوع به سادگی این است که هر موقعیتی را که درونش هستید محفل آموزشی خود کنید و هر چه می توانید از خود و جهان پیرامون تان بیاموزید. پس – شاد و سبک شوید ! هر چه در پی تصمیم گیری تان پیش آید, خوش آید. از پس آن بر می آیید.

-ترس را احساس کن ... اما کارت را انجام بده , سوزان جفرز

پ.ن : از بین کتاب های رشد شخصی که خوندم, کتاب آیین زندگی-دیل کارنگی از همه بهتر بود, به بقیه دوستان هم پیشنهاد می کنم این کتاب رو بخونند

اگر همه چیز رو به چشم درس نگاه کنیم و جدی نگیریم راحت دست به کار می شیم و ترس از شکست معنای خودش رو از دست میده. راحت زندگی می کنیم راحت ریسک می کنیم راحت ارتباط برقرار می کنیم. دنیای رقابتی امروز واقعا آدم ها رو تحت فشار قرار داده. داشتن چنین ذهنیتی فشار بی نقص بودن رو از روی دوش آدم برمیداره. یعنی شکست رو به چشم درس گرفتن ببینی و با موفقیت هم به خودت مغرور نشی فقط از مسیر لذت ببری! یک دم زندگی در دنیا رو برای خودمون زندگی کنیم و مسائل زندگی رو جدی نگیریم چون ما ذره ای در دنیای مکان و زمان بیش نیستیم و بزودی دیگه نیستیم مثل هزاران نسلی که دیگه نیستند.

فکر می کنم دیل کارنگی جزو اولین افرادی بود که در مورد رشد شخصی کتاب نوشت. آدمی که خودش از صفر شروع کرد و به همه چیز رسید. کتاب آیین زندگی هم کتاب بسیار خوبیه ولی کتابی که به طور مفصل در مورد رموز موفقیت صحبت کرده و اون هم کتاب قدیمی هست کتاب جادوی فکر بزرگ هست که بین بهترین کتاب هایی هست که خوندم.

[ATTACH=CONFIG]3384[/ATTACH]

MEHDI نوشته: فکر می کنم دیل کارنگی جزو اولین افرادی بود که در مورد رشد شخصی کتاب نوشت. آدمی که خودش از صفر شروع کرد و به همه چیز رسید. کتاب آیین زندگی هم کتاب بسیار خوبیه ولی کتابی که به طور مفصل در مورد رموز موفقیت صحبت کرده و اون هم کتاب قدیمی هست کتاب جادوی فکر بزرگ هست که بین بهترین کتاب هایی هست که خوندم.

+ آیین دوستیابی اش.

— قابوسنامه

Mehrbod نوشته:

رنج امروزین آسودن فردائین بود و آسودن امروزین رنج فردائین.

— قابوسنامه

وقتی تعبیر به رنج بکنیم، آدم می خواد خودش رو کنار بکشه چون کسی دوست نداره رنج بکشه.
باید کاری رو که دوست داری انجام بدی و البته انضباط لازم رو برای درست انجام دادنش داشته باشی. باید از مسیر لذت برد و به چشم سرگرمی به کارت نگاه کنی.

MEHDI نوشته: وقتی تعبیر به رنج بکنیم، آدم می خواد خودش رو کنار بکشه چون کسی دوست نداره رنج بکشه.
باید کاری رو که دوست داری انجام بدی و البته انضباط لازم رو برای درست انجام دادنش داشته باشی. باید از مسیر لذت برد و به چشم سرگرمی به کارت نگاه کنی.

به دید من اینها بازی‌هایِ روانی هستند و نباید هرگز خودفریفت.

ما چیزی داریم به نام رنج, چیزی به نام خوشی. یکمی را نباید اگر هم میشد بیخود به خوشی دگرانید, مگر آنکه
روشن شود چرا رنج‌آور است. برای نمونه بیدار شدن روزانه‌یِ شما از خواب و رفتن سر کار رنج‌آور است و این
یک رنجِ بجاست. شما نباید اینجا با خودفریبی این رنج را بزدایید, بساکه باید بکوشید کاری بیابید که نیاز به بیدار
شدن در همچو ساعتی نداشته باشد, گرنه تن و مغز شما بیمار نیستند از کم‌خوابی پیوسته برنجانند اتان!

Mehrbod نوشته: به دید من اینها بازی‌هایِ روانی هستند و نباید هرگز خودفریفت.

ما چیزی داریم به نام رنج, چیزی به نام خوشی. یکمی را نباید اگر هم میشد بیخود به خوشی دگرانید, مگر آنکه
روشن شود چرا رنج‌آور است. برای نمونه بیدار شدن روزانه‌یِ شما از خواب و رفتن سر کار رنج‌آور است و این
یک رنجِ بجاست. شما نباید اینجا با خودفریبی این رنج را بزدایید, بساکه باید بکوشید کاری بیابید که نیاز به بیدار
شدن در همچو ساعتی نداشته باشد, گرنه تن و مغز شما بیمار نیستند از کم‌خوابی پیوسته برنجانند اتان!

بحث اینه که وقتی شما کاری رو که انجام میدی دوست داری برای انجام کارت اشتیاق داری. اگر کارت رو دوست نداری، کارت رو عوض کن ولی خیلی ها نمی تونن اینکار رو بکنن. پس یک راه باقی ممیمونه: تغییر نگرش. نگاه کردن به کارت به عنوان یک فرصت برای کسب تجربه. شما اینجا خودفریبی نکردید واقعا دست به هرکاری بزنی تجربه کسب می کنی. ولی اگر بخوای روی رنجی که از کار می بری تمرکز کنی، زندگی رو به خودت زهرمار می کنی و به ندرت به استقلال مالی می رسی که بری سراغ کار مورد علاقه ات. هر واژه ای احساس خاصی رو در ما ایجاد میکنه که روی رفتار ما تاثیرگذاره. این به معنای دور شدن از واقع بینی نیست. فقط با فهمیدن واقعیت ها، تمرکزمون رو روی جایی قرار میدیم که می تونه شرایط ما رو بهبود ببخشه.

[ATTACH=CONFIG]3394[/ATTACH]


استانیسلاس واورینکا، تنیس باز سوییسی بالاخره بعد از 14 بار شکست خوردن در مقابل نواک جوکوویچ، در برابر این تنیس باز پیروز شد و بعد از پیروزی دیشب برابر بردیچ، الان برای نخستین بار به فینال یک گرنداسلم رسیده است. این تتو روی دستش که از ساموئل بوکت شاعر ایرلندی است جالب توجه است:

Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again. Fail again. Fail better

[ATTACH=CONFIG]3476[/ATTACH]

یک آدم باهوش و با اطلاعات بالا می تواند از زیر بار مسئولیت رفتارهایش فرار کند. با منطق به ظاهر خدشه ناپذیر نشان دهد طرف مقابل مقصر بوده ولی یک آدم باشخصیت و دارای تمامیت وجود است که می فهمد به جای همه توجیهات و بحث های بیهوده بهتر است منیت(ego) خودش را زیرپا بگذارد و بگوید معذرت می خواهم. بهتر است تلاش کند تا با درک و احترام متقابل صحبت کند. داشتن هوش و اطلاعات هیچ تضمینی برای رسیدن به هدف ها در زندگی نیست. بزرگی فکر و شیوه نگرش است که تفاوت ها را رقم می زند.