Mehrbod نوشته: آیا اکنون, با دسترسی به این قرص و با دانش به اینکه پس از خوردن همه‌یِ اندوه
شما درجا و بی هیچ بازگشتی برای همیشه از این میان خواهد رفت, آنرا خواهید خورد؟

خیر!
به نظر من ماهیت انسانی من متشکل از تمام عواطف و احساسات و خاطره هایی هست که دارم! هر کدام از اینها که نباشد بخشی از من نیست و هر بخشی از من که نباشد مجموع باقی بخشها منِ کامل را نمیسازد پس من نیستم و وقتی من نباشم ارزشی برایم ندارد.
به خصوص که من اندکی هم از درد خوشم می آید! البته نه شکم درد و دندان درد و سر درد :)))
اگر علی بی غم باشی هرگز نمیتوانی دوست داشتن را تجربه کنی و اگر نتوانی دوست داشتن و دوست داشته شدن را تجربه کنی، تنفر را تجربه کنی، تنهایی را تجربه کنی، وقتی میخ به پایت فرو میرود را تجربه کنی! چیزهای ارزشمند بسیاری را از دست میدهی! بگذارید نام آن چیزها را بگذاریم تجربه! خاطره! دانایی!

آخرهای فیلم کنستانتین با بازی کیانو ریوز، کیانو جان (کنستانتین) یک مشت جانانه میزند به صورتِ تیلدا سوینتونِ (جبرئیل) تازه انسان شده! چهره اش واقعن دیدن دارد چون برای اولین بار است که دارد درد را تجربه میکند! کنستانتین هم میگوید: "بهش میگن درد بهتره بهش عادت کنی" - یعنی خیلی زیبا گفت درد حس کردن بخشی از انسان بودن است. درد نکشی ماشینی انسان نیستی.

برای همینهایی که بالا نوشتم
خیر!