الان کارهای دولتی در کشور ما بهترین کارهاست، چون حقوق و مزایای تضمین شده قانونی میگیری و حساب و کتابش رعایت میشه. ولی دنیای بیرون دنیای کمبود و فشار و استثمار و گرگ ها و درنده هاست؛ باید برای بقا واقعا قوی و جنگنده باشی.
توی کار آزاد بری دیگه با خودته و شانس و نمیدونم چی، بهرحال میدونم که هرکسی هم به این راحتی نمیتونه توش موفق بشه. ضمنا اگر سرمایه اولیه نداشته باشی که شانست خیلی کمه.
توی مملکتی که عرضه ندارن کنترل کنن، ثبات نیست، هر روز یجاش گندش میزنه بیرون، بنظر من خصوصی سازی و این حرفا هم کشکه و به درد نمیخوره همون سیستم دولتی بهتره باوجود تمام ناکارایی و عوارضی که داره.
بازار آزاد و سیستم خصوصی مال کشورهاییه که ثبات نسبی دارن حداقل و یکسری استانداردهای زندگی و جامعه درشون وجود داره بطور طبیعی و برای طولانی مدت میشه روش حساب کرد. ولی کشور ما اگر داخلی ها بذارن از خارج اینقدر فشار و مسئله داریم که همه چیزمون بهم ریخته و هر روز یجاش پنچر میشه و تا دولت بخواد عکس العملی نشون بده کاری بکنی هزاران نفر و صدها هزار نفر و خانواده هزینه ها سنگینی دادن بابتش و هزاران کار و سرمایه گذاری و زحمت از بین رفته و صدمه دیده. توی چنین شرایطی کسی دنبال تولید و کارهایی که نیاز به ثبات و امنیت و تضمین اجتماعی و سیاسی و اقتصادی خوبی دارن نمیره و همین میشه که میبینید فقط کارهای سطحی و دلالی و زمین و ملک و ساختمان سازی (که تازه اینا هم اخیرا کساد شده و صدمه دیده از بابت شرایط سیاسی و اقتصادی و تحریم ها).
خصوصی سازی در کشورهایی با شرایط ما فقط از سر باز کردن بخشی از مردم و کاهش هزینه هاست برای حکومت. در عمل سرنوشت اون مردم برای کسی مهم نیست و به بهانهء بازار آزاد و خصوصی سازی و رقابت اونا رو از سر باز کردن و به جون هم انداختن.

در این بین فقط یک کار خوبی دولت آقای روحانی برای این قشر از مردم کرد که اونم بیمهء سلامت بود!
منم بیمهء سلامت گرفتم چون بیمه ندارم. حداقل اینطوری نگران خرج دکتر و دارو و درمان نیستم که یوقت خدای نکرده غیرمنتظره خرج اینطوری پیش بیاره.