(دیروز, 11:35 PM)Rationalist نوشته:  مگر شما چنین چیزی ننوشتید؟

بحث به طور مشخص در مورد ادعای سرنگون شدن ج.ا در بازه ای کوتاه آنهم بدست مردم است.  اینکه ۵۰ سال دیگر از ج.ا چه چیزی باقیمانده یا فروم نویسی های شما چه اثری در سده ها خواهد داشت مورد بحث نیست!

تأکید من بر این بود که ادامهٔ حیات جمهوری اسلامی، به معنای استمرار چرخه‌ای از ویرانی، مرگ، بحران و فرسایش ملی است، و همین کافی‌ست که ما در موضعی فعال و مقاوم باقی بمانیم. اگرچه این مسیر ممکن است طولانی و پرهزینه باشد، اما نافی اصل ضرورت آن نیست.

اشکالی ندارد اگر اختلاف دیدگاه داریم؛ اما لطفاً اجازه دهیم هر گفته‌ای در بافت و بستر خودش بررسی شود، نه جدا از آن و در قالب عبارتی که خودتان به آن نسبت می‌دهید. و این یعنی نه فقط باید راهی برای عبور یافت، بلکه باید درک درستی از چرایی این تأخیر داشت؛ تا حرکت، مؤثر و آگاهانه باشد، نه بر اساس خیال‌پردازی یا توهم.

نقد من به «عقلانیت مأیوس» شما (و بسیاری دیگر از روشنفکران خسته)، دقیقاً همین است: اینکه چون تغییر آن‌گونه که مطلوب ماست هنوز رخ نداده، اصلِ هر نوع تلاش و کنش مثبت را زیر سؤال می‌برید و به مرور، خود این نگاه بدل به توجیهِ انفعال و نظاره‌گری صرف می‌شود.


ما می‌توانیم دربارهٔ سرعت تغییر، دربارهٔ ابزار و شیوه‌ها اختلاف‌نظر داشته باشیم، اما گمان نمی‌کنم بی‌اعتبار کردن کلیت امید و کنشگری، آن‌هم به‌خاطر تأخیر تاریخی در تحقق تغییر، راه درستی باشد.
امید، در نگاه من، نه توهم است، نه خودفریبی؛ بلکه واکنشی مقاوم و عقلانی در برابر ماشین مرگ و تحقیر جمهوری اسلامی‌ست.