لازم دونستم اینجا یک موضوعی رو روشن کنم. متأسفانه با تهاجم فرهنگی که حکومت انجام داده، بسیاری از کلمات معنا و مفهوم خود را از دست داده‌اند و یا برای تحقیر و تخریب به کار گرفته می‌شوند. یکی از این واژه‌ها «خوش‌بین»ه که امروز در فرهنگ عمومی ایران، اغلب معادل «ساده‌لوح» یا «احمق» تعبیر میشه.

در حالی که:

خوش‌بین = optimist
بدبین = pessimist

وقتی کسی از امید به بهبود اوضاع یا موفقیت صحبت می‌کنه، با لحن تمسخرآمیز می‌گن: «چقدر خوش‌بینه! چقدر ساده‌لوحه!» و این دقیقاً یکی از مصداق‌های نابودی واژگان در اثر تبلیغات و فضای منفی‌زده‌ی حاکم بر جامعه‌ست.

واقعیت اینه که «خوش‌بینی» نه‌تنها ساده‌لوحی نیست، بلکه یک نگرش فعال، سازنده و مؤثره. 

خوش‌بینی یعنی فرد در عین آگاهی از دشواری‌ها، همچنان به مسیر، به انسان‌ها، و به آینده امید داره. یعنی باور داره که شکست پایان راه نیست و مشکلات قابل حل هستن. این نگرش در تمام جهان یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های رهبران، خلاقان، و انسان‌های گره‌گشاست.

و کسی که امید می‌سازه، الزاماً فریب‌خورده یا نادان نیست؛ شاید فقط کسی‌ست که هنوز به ظرفیت انسان برای تغییر باور داره.