من شخصاً علاقه‌ای ندارم وارد بازی و جدال میان جریان‌های مختلف اپوزیسیون شوم. در این مقطع تاریخی، مسئله‌ی اصلی تنها یک چیز است: جمهوری اسلامی باید برود.
و این را با فکت و منطق می‌گویم؛ چون همان‌طور که بارها تأکید کرده‌ام، هر ساعت و هر روزی که این رژیم در قدرت باقی بماند، ما باید بهای بیشتری بدهیم — هم جان، هم منابع، هم آینده. این رژیم ما را درگیر آتش‌افروزی، جنگ‌افروزی، جوخه‌های اعدام، سرکوب و ویرانی می‌کند.
اما پس از رفتن این زباله‌های تاریخ، مثل یک انسان متمدن میرویم پای صندوق رأی و به کاندیدای مدنظر رأی می‌دهیم.
هر کسی که ادعا دارد می‌تواند حکومت کند، بیاید در میدان، آزموده شود و رأی بگیرد:

• اگر کسی از خاندان قاجار مانده و فکر می‌کند توان اداره دارد
  
• اگر اندیشه‌ی مصدق و ملی‌گرایی هنوز زنده است
  
• اگر کسانی اندیشه شاهپور بختیار باور دارند
  
• اگر کسی به برنامه‌های رضا پهلوی اعتماد دارد
  
• اگر امیرفخرآور یا موفرفری‌ها (!) ادعایی دارند
  
• یا حتی افراد دیگری مثل علی‌اصغر حقدار، عبدالله مهتدی، حامد اسماعیلیون، شاهین نجفی، مصی علی‌نژاد، یا هر فعال سیاسی یا اجتماعی که خود را شایسته رهبری می‌داند...
  

بیایند در میدان سیاست و خودشان را در چارچوب دموکراسی عرضه کنند. مردم تصمیم خواهند گرفت.

ما نباید از «فردای پس از جمهوری اسلامی» بترسیم. ایرانی‌ها سال‌هاست مهاجرت کرده‌اند، در اروپا، آمریکا، کانادا، استرالیا، و جاهای دیگر تحصیل کرده‌اند، تخصص گرفته‌اند، رزومه دارند. بسیاری از آن‌ها حتی شاید فارسی را روان حرف نزنند — چه اشکالی دارد؟ اندیشه پاک دارند، ذهن‌شان باز است و دست‌شان آلوده به جنایت نیست. بیایند وسط میدان. ما کم‌نیرو نیستیم.

اما فقط اگر این آنارشی‌ها بگذارند، و دست از ترور شخصیت بردارند.