گفتم که! با عقل!
دل دیگه چه کس شعریه؟
منم دلم خیلی چیزا میخواد، ولی واقعیت زندگی به دل من اهمیتی نمیده!
اگر دل کاره ای بود اعتباری داشت که اینقدر تحقیر نمیشد بدبخت!
مثلا منم دلم یه همسر خوب یه زندگی رویایی میخواد، ولی احتمالا هیچوقت بهش نمیرسم خودمم اینو فهمیدم پذیرفتم واسه همین دیگه پی یک عمر تنها زندگی کردن رو به تنم مالیدم. فهمیدم حتی همون زندگی راحت تک نفره رو هم بدست بیارم کلی کاره واسه خودش این دنیا میتونه خیلی خشن تر بیرحم تر و ظالم تر از این حرفا باشه. خدا هم که معلوم نیست هست نیست بالاخره قصدش از این کارا چیه چکار میکنه چکار نمیکنه و چرا.

احساسات فریبنده هستند!
البته بگم یه احساساتی هم هست که مطابق با معنویت هست و من شخصا اونا رو حس میکنم یه چیزی توشون هست یه حقانیتی ازشون دریافت میکنم. مثلا گاهی دلم برای مردم میسوزه حس شفقت دارم خب این در درونم حس خوبی به خودم هم میده حس میکنم که حقه چیز خوبیه! ولی خب در نهایت اینم باز یه احساسه و میشه حاصل تکامل و پارامترهای دیگری دونست و این حقانیت رو هم زیر سوال برد. واقعیت اینه که خود من میدونم در برابر عقل حتی این چیزهای قشنگ میتونن فروپاشیده بشن، حتی در نظر خودم. ولی خب فکر نمیکنم ضرورتی داشته باشه این حس خوب رو که شاید واقعا منشاء در حقیقت داشته باشه خراب کنم بهش پشت کنم. اما خب مثلا بحث ادیان و خدایان خاصی که دارن اینطور نیست و راحت میندازمشون سطل آشغال چون هیچ حس خوبی هم نسبت بهشون ندارم دیگه!