این چیزی که شما میگی «عبادت کردن برای رسیدن به رستگاری» و اون رو هدفی معقول برای وجود انسان میدونی، خب واسه چی فکر میکنی که تنها راه رستگاریه؟ البته باید پرسید منظور شما از رستگاری هم دقیقا چیه؟ جهنم نرفتن؟ رسیدن به درجات حداقلی بهشت؟ درجات بالاش؟ رسیدن به بالاترین درجات و کمال؟
من فکر میکنم که چون دلایلی منطقی برای تردید در تمامی این مسائل منجمله اصل وجود خدا و ماهیتش هست، بنابراین با فرض وجود خدایی که این شرایط رو خودش خلق کرده و میدونسته و از این دلایل تردید منطقی و ضعف توان انسانها اطلاع داشته، عبادت، حداقل به شکل خاص و انحصاری ادیان یا هر طوری که مد نظر شماست، لزوما تنها راه رستگاری برای همه کس نیست.
شاید شما بگی چنین دلایلی وجود ندارن، اما عقل و تجربه و وجدان من خلافش رو میگن. فکر نمیکنم که هیچ طرفی هم بتونه دیدگاه خودش رو به دیگری ثابت کنه. موضوع اینه که این فقط یک امر تئوریک و تفکر مجرد عقلانی نیست، بلکه تجربه و وجدان شخصی هم هست که لزوما قابل انتقال/اثبات به دیگران نیست؛ یعنی مثلا من خودم میدونم که توان و ظرفیتم چقدر بوده واقعا میتونستم کاری رو انجام بدم یا نه، یا واقعا میتونستم نسبت به چه چیزهایی تا چه حدی باور داشته باشم؛ شما که درون من در شرایط من نبودی اطلاع نداری نمیتونی قضاوت مطلق یا معتبرتری از من نسبت به خودم داشته باشی!

اوه راستی یه چیزی هم یادم رفت قبلا بگم. خود عبادت چطور باعث رستگاری میشه یعنی چی چرا؟ خدا که نیاز به عبادت ما نداره. بنظر من عبادت پس با همون بالا بردن ظرفیت روحانی ما و رشد روح باعث میشه که ظرفیت کسب حال بزرگی رو که خدا میخواد بهمون بده پیدا کنیم. یعنی میخوام بگم در اصل حالا چه بگی عبادتهای کلیشه ای ادیان با ظواهر خاص خودشون چه فکر و تشکر ذهنی و درونی و توجه شخصی به خدا چه انسان ماندن و نیک بودن در زندگی نسبت به دیگران با وجود فشار و سختی (حتی برای آدمی که در اصل وجود خدا هم تردید داره)، همه وسیله ای هستن برای رشد روحانی و بالا بردن ظرفیت کسب رحمت بی حد خدا. یعنی هدف خدا جز همون حال دادن چیزی نیست، که طبیعتا هدف دیگری هم بنظر من معنایی نداره برای موجودی مثل خدا (خدا میخواد که ما هم مثل خودش بی حد و حصر خوشبخت باشیم و لذت ببریم)، و عبادت و اینها فقط وسیله ای هستن که ما بتونیم ظرفیت کسب اون حال عظیم رو پیدا کنیم. وگرنه در صرف عبادت کردن که نیاز خدا نیست. حالا میگی خود عبادت لذت داره بحثی نیست شاید اینطور باشه شاید برای شما اینطور باشه شاید برای منم بتونه باشه، ولی فعلا تجربه و توان و تشخیص من اولویت رو بر چیزهای دیگری میده. اون زمان هم که آدم کامل بشه دیگه اساسا وجودش متصل دائم به خداست مثل خود خداست عین وجودش عین افکار و خیرخواهی و درک و حضورش عبادته! به این معنا عبادت دیگه شکل خاصی و ظاهری نداره.