من معمولا به محض اینکه دانستم بحث به نتیجه مطلوبی ندارد،همانجا کنار میکشم.من اصلا نمیتوانم این انسانها را درک کنم و هرگز با آنها هم کلام نمیشوم.حماقت انسانها چیزی نیست که من بخواهم در موردش احساس مسئولیت کنم.یک بحث زمانی مطلوب است که دو طرف در نهایت برنده باشند.وگرنه اگر قرار باشد بحثی شروع شود که یک نفر برنده و یک نفر بازنده باشد، بگذار من بازنده باشم تا آنطرف از لذت اشبا شود!آدمی که برای اثبات خودش وارد بحث میشود، اصلا ارزش بحث کردن ندارد.بگذار بر امواج حماقت خود شناور باشد و لذت ببرد.چه عیبی دارد؟حماقت هم یک لذتهایی دارد؛بگذار از حماقت خودش لذت ببرد!