[sonixax]

بنظر من این یک مسئله مهمی هستش و فراتر از این حرفاست، در واقع هر انسانی بسته به اون محیطی که درش رشد کرده و بزرگ شده نظر میده و از دیدگاه و دریچه وقایعی که در طول زندگی لمس کرده به موضوع نگاه میکنه.
تا جایی که میدانم میلاد جان شما از کودکی در اروپا رشد کردی با ساختار اجتماعی مترقی و جامعه شاد و پویا، پس نمیتونی بفهمی و درک کنی که من چی میگم.
یعنی اگر در کشور داغونی مثل ایران یا کشورهای خاورمیانه و یا کره شمالی و آفریقا و یا الیتره و یا کشورهای بدبخت و بیچاره بزرگ میشدی با یک سطر نوشته برای مرز خوشحالی و ناشادی و افسردگی نسخه نمیپیچیدی!
دوران تحصیل من در مدارس ایران کودکان را شکنجه و فلک و با کابل تنبیه میکردن. ما هیچوقت در کنار دختران اجازه درس خواندن نداشتیم و اصلا حق دوستی با جنس مخالف نداشتیم، از کودکی کار کردیم. برای ما دنس و شادی ممنوع بود.
حساب کن یک انسان بیچاره و داغون که یک عمر سرکوب و تحقیر شده چطور باید نیم عمر دیگر خود را با یک دگرگونی وفق بده و بتونی با جامعه جدید و امروزی سازگار کنه؟
شاید بگویی این دیوانه چه میگوید مگر از سده چهارده میلادی آمده!

من بیش از نیمی از عمرم را در ایران گذرانده ام!
در ایران درس خوانده ام، و سپس مهاجرت کرده ام. زمانی هم که به اروپا رسیدم تنها و تنها یک دو سنتی ته جیبم بود که از روی زمین پیدا کرده بودم. یعنی هر چه هستم و هر چه کردم از بیخ نتیجه تلاش خودم بوده و بس.
تجربه ای که شما داشته اید در مدرسه و ... من هم داشته ام. و کماکان عقیده دارم همینکه غمگین نباشی یعنی شادی.
از نظر من احساسات سیاه و سفید هستند. خاکستری ندارند.

یا حالت خوبه یا نیست.
یا عاشقی یا متنفر.
یا به چیزی احساس داری یا بی تفاوت.
خلاصه اینکه از دید من باینری هستند.
پس اگر غمگین نباشی پس شادی. این فلسفه من در زندگی هست و جواب داده.