[مرزبان]

سلام بر شما دوستان . مطلبی رو در سایتی دیدم . جالب بود . گفتم باهم به لحاظ تاریخی برسیش کنیم . ببینیم این اشاره های تاریخی سندیتدارن یا نه . قطعا دوستان این تالار میتونن در رد و یا اثبات این مقاله نظرات خوبی بدن .


تعقیب و توقیف تلمود

حكیمان بر این باور بودند كه آنچه قوم یهود را بى‏بدیل مى‏سازد، همین شریعت شفاهى - میشنا و تلمود - است. در یكى از میدراش‏ها گفته شده است كه در آینده، زمانى فرا مى‏رسد كه تمام ملت‏ها ادعا مى‏كنند كه ما نیز یهودى بودیم: «پس آن یگانه مقدس، تبارك و تعالى، خواهد گفت: ''اسرائیل حقیقى آن كسى است كه سرّ من در دست اوست. اما این سرّ چیست؟ آن سرّ، میشنا است‏``». در این نقل‏قول و بسیارى از نقل‏هاى مشابه، حكیمان بر اهمیت شریعت شفاهى به عنوان حجتى بر بى‏بدیلى یهودیت و تعریف حقیقى آن، تأكید ورزیده‏اند. این دیدگاه كه شریعت شفاهى دیوار دفاعى یهودیت است، در دنیاى غیریهودى، به ویژه در میان مسیحیان، نیز شایع بود. از همان ابتداى قرن هفتم و هشتم تلاش‏هایى در جهت جلوگیرى از مطالعه تلمود صورت گرفت، اما همگى آنها ناكام ماند. اروپاى غربى تا چند نسل از مسائل درونى قوم یهود و اهمیت تأثیرات معنوى مستقیم و غیرمستقیم آن، ناآگاه ماند. اما از زمانى كه كلیساى كاتولیك نسبت به دشمنانى كه در بین صفوف آنها بودند، موضع شدیدترى اتخاد كرد، بازرسى نوشته‏هاى یهودى و، تا حد زیادى، تلمود نیز آغاز شد.
بخش عمده مسئولیت اتخاذ چنین موضعى متوجه یهودیانى بودكه به آیین مسیحیت گرویده و سعى مى‏كردند تا در مناظره عمومى با عالمان یهودى شركت كنند. آنها بر ارزش تلمود نزد یهودیان، كاملاً واقف بودند و از این‏رو، دشمنى خویش را نسبت به این كتاب ابراز مى‏كردند. بعضى از این یهودیانِ تازه‏مسیحى، با غرور تمام تلاش مى‏كردند تا از متون تلمود براى اثبات حقانیت مسیحیت، بهره‏بردارى نادرست نمایند. ربى مُشه بن نحمان كه اجازه یافته بود تا در یكى از این مناظره‏هاى عمومى، آزادانه سخن بگوید، به طعنه اعلام كرد كه اگر ادعاهاى مخالفان او درست باشد، حكیمان تلمودى به آیین مسیحیت خواهند گروید. بقاى آنها بر آیین یهود، دلیلى گویا بر این است كه «استدلال» نوآیین‏ها تا چه اندازه از درستى و استحكام برخوردار بوده است! با وجود این، چند تن از حاكمان اروپایى و مقامات عالى رتبه كلیسا متقاعد شدند كه مطالب ضد مسیحى در تلمود وجود دارد و بر مبناى اتهام‏هاى نفوذى‏ها دستور دادند تا تمام عبارات ضدمسیحى و برچسب‏ها علیه مسیح، از این كتاب‏ها حذف شود. این حركت ضد تلمودى و فرمان‏هاى مختلف پاپ‏ها، كه خود نتیجه نزاع‏هاى داخلى جامعه یهودى و تحریض بعضى از یهودیان تازه مسیحى بود، باعث شد تا پاپ گریگورى نهم(1) در سال 1240 دستور دهد تا در شهر پاریس، نسخه‏هاى تلمود را به آتش بكشند. چندین فرمان مشابه دیگر نیز در طى قرن سیزدهم صادر شد. در سال 1264 پاپ كلمنت چهارم(2) فرمانى صادر كرد كه درپى آن هزاران نسخه تلمود در آتش سوخت. یهودیان نابودى تلمود را یك مصیبت ملى و تقریباً بى‏سابقه تلقى كردند. ربى مئیر اهل روتنبرگ، با الهام از این حادثه، مرثیه‏اى سروده كه در میان مراثى مربوط به نهم ماه آو[روز ویرانى معبد بیت‏المقدس(3)] باقى مانده است. البته این فرمان‏ها در سراسر اروپا اجرا نشد؛ براى نمونه، تلمود در شبه جزیره ایبریا(4) سوزانده نشد، بلكه تنها مطالبى كه نسبت به مسیحیت اهانت‏آمیز تلقى مى‏شد، از آن حذف گردید.
رهبران كلیسا در این باره اتفاق نظر نداشتند؛ یك شوراى كلیسایى در بازل در سال 1431 بار دیگر بر توقیف شدید تلمود تأكید كرد، اما دیدگاه‏هاى مخالفى نیز در آن مطرح شد. در سال 1509 یك یهودى تازه مسیحى به نام یوهانس فِفِرْكورن(5) تلاش كرد تا رهبران كلیسا را به سوزاندن تلمود در تمامى كشورهاى تحت حاكمیت چارلز پنجم ترغیب كند. اما رقیبى در لباس مسیحى به نام روچلین(6) ظهور كرد و به دفاع از تلمود پرداخت. استدلال روچلین اگرچه به همه مجادلات پایان نداد و نسخه‏هایى از تلمود در شهرهاى مختلف توسط كشیشان به آتش كشیده شد، بى‏تأثیر هم نبود. در سال 1520 پاپ لئوى دهم چاپ تلمود را مجاز شمرد و طى چند دهه بعدى چندین نسخه از آن عرضه شد. اما این وضعیت دیرى نپایید و در اثر تلاش تعدادى از یهودیان تازه‏مسیحى و تشدید حركت ضد نهضت اصلاح دینى،(7) پاپ ژولیوس سوم(8) در سال 1553 بار دیگر فرمان داد تا تلمود را بسوزانند. این فرمان در ایالت‏هاى مختلف ایتالیا به اجرا درآمد، كه ظاهراً باعث نابودى ده‏ها هزار نسخه از تلمود شد. با صدور اعلامیه پاپ پیوس چهارم(9) در شوراى كلیساى ترنت در سال 1564، از شدت عملى كه تا آن زمان حاكم بود، كاسته شد. در آن اعلامیه پخش تلمود، مشروط بر آن كه بخش‏هاى توهین‏آمیز نسبت به مسیحیت از آن حذف شود، بى‏اشكال دانسته شد. نتیجه مستقیم این تصمیم، چاپ نسخه‏اى از تلمود با نظارت و ممیّزى راهبان كاتولیك در بال بود. این نسخه به شدت سانسور و كوتاه شده بود، اما باز هم كلیسا را راضى نمى‏ساخت. سرانجام، كلمنت دوم در یك فرمان جسورانه در سال 1592، مطالعه تلمود از روى هر نسخه و ویرایشى را ممنوع اعلام كرد. این ممنوعیت شامل همه نقاط دنیاى مسیحیت نمى‏شد؛ زیرا بخش وسیعى از اروپا (كشورهاى پروتستان و كشورهاى تحت حاكمیت روس‏ها و حاكمان ترك) زیر بار این حكم كلیساى كاتولیك نرفتند؛ اما در بیشتر نقاط ایتالیا اجرا شد. یهودیان ایتالیا از راه‏هاى مختلف تلاش كردند تا از اجراى حكم توقیف شانه خالى كنند. شایع‏ترین راه، مطالعه كتاب عِن یعقوو(10) [چشم یعقوب‏]، حاوى متن اَگادایى تلمود، بود (بعد از ممنوعیت مطالعه این كتاب، نام آن را به عِن ییسرائل(11) به معناى‏[چشم اسرائیل‏] تغییر دادند) و نیز مطالعه سِفِر هَلاخا اثر ربى اسحق اَلفاسى(12) كه بیشترِ مباحث هَلاخایى تلمود را در برداشت. اما فرمان ضدتلمود تأثیر شدیدى بر زندگى فرهنگى یهودیان ایتالیا داشت، به گونه‏اى كه هرگز آن شكوه و جلال پیشین خودرا بازنیافت؛ این تصویرى گویا وتاریخى ازاین حقیقت است كه هرجامعه یهودى‏كه تلمودرا مطالعه نكند، محكوم به‏زوال و نابودى است.
در دیگر كشورهاى اروپایى هیچ فرمان مشابهى صادر نشد، اما گرایش وسیعى به سانسور مطالب تلمود وجود داشت. در زمان‏هاى بعد، ناشران به‏تدریج و مخفیانه به جمع‏آورى بخش‏هاى سانسور شده تلمود پرداختند. اما با وجود همه این تلاش‏ها، بهترین نسخه تهیه شده تلمود نیز، به‏خاطر تغییرات و «تصحیحات» سانسوركنندگان، ناقص است.
نسخه سانسور شده بال مهم‏ترین نمونه از این قبیل نسخه‏هاست؛ زیرا سانسور كننده تمامى بخش‏هایى را كه توهینى به مسیحیت یا اقوام مختلف یا منعكس‏كننده دیدگاه‏هاى خرافى مى‏پنداشت، حذف یا اصلاح كرد. پدر ماركو مارینو(13)، سانسور كننده نسخه بال، پیش از هر چیز نام «ممنوع» تلمود را پاك كرد و به‏جاى آن، واژگان دیگرى مانند گِمارا یا شَس - (14) نام‏هاى عبرى بخش‏هاى شش‏گانه - را گذاشت. او هر جاى متن تلمود را كه واژه مین(15) (به معناى مرتد، كه در ابتدا بر فرقه‏هاى گنوسى و به‏طور بسیار نادر بر مسیحیت اطلاق مى‏شد) به‏كار رفته بود، به گونه‏اى تغییر داد تا بر صَدوقیان یا اپیكوریان اطلاق شود؛ هرجا كه نامى از روم به میان آمده بود، حتى جاهایى كه یقیناً مقصود، پادشاه بت پرست و كافر روم بود، به آرام (بین النهرین) یا پاراس (پارس) تغییر داد. استفاده از واژگان مشوماد(16) یا مومار(17) (نوآیین - یا متمرو) نیز ممنوع شد و اصلاح گردید. مشكل اساسى تمامى سانسور كنندگان واژه گُوى(18) (غیریهودى) بود كه در همه حال آن‏را تغییر مى‏دادند. (این مسئله گاهى اوقات، دانشمندانى را كه از وظیفه سانسور كننده مطلع نیستند به اشتباه مى‏اندازد.) یك‏بار واژه گوى به عَكوم(19) (ستاره‏پرستان) برگردانده شد، اما یك نوآیین به مراجع رسمى اطلاع داد كه اصطلاح مزبور نیز توهینى به مسیحیت به شمار مى‏آید؛ چون تداعى‏گر «پرستنده مسیح و مریم» است. از این‏رو، آنان لازم دیدند كه واژه‏اى را جایگزین آن كنند و مناسب‏ترین راه، به‏كارگیرى واژه كوتى(20) (سامرى‏ها) به جاى گوى بود. در نسخه بال، سانسوركننده فرمان داد كه واژه كوشى(21) (آفریقایى، كوشیت(22)) به جاى گوى به‏كار رود.
توصیه شده بود كه هرجا تلمود اشاره‏اى توهین‏آمیز به عیسى یا، به‏طور كلى، به مسیحیت دارد، آن قسمت به كلى حذف شود. نام مسیح با برنامه‏اى حساب شده، حتى در جایى كه اشاره به نام او جنبه منفى نداشت، از تلمود حذف شد.سانسوركننده نسخه بال، هم‏چنین مصمم بود تا هر چیزى را كه حاكى از تجسم الوهیت است و نیز حكایت‏هاى مبهم و معمایى را از تلمود حذف كند. در موارد خاصى، او نظرات شخصى خودش را در حاشیه اضافه كرد. به عنوان نمونه، در جایى كه تلمود مى‏گوید كه بشر بدون گناه پا به عرصه گیتى مى‏نهد، او [در حاشیه ]افزود: «بنا به اعتقاد مسیحیت، تمامى افراد بشر در حالى به دنیا مى‏آیند كه در ذات و فطرت آنها گناه بشر نخستین وجود دارد». بخش‏هایى را نیز كه به نظر او از حد اعتدال خارج بودند، به تیغ سانسور سپرد و تغییرات دیگرى به همین ترتیب انجام داد. براى نمونه، این بیان تلمود كه «مردى كه همسر نداشته باشد شایسته نام مرد نیست»، با طبع و ذوق او كه یك راهب مجرد بود، سازگار نیامد. از این‏رو، آن را به این شكل درآورد: «هر مرد یهودى كه...». بخش عوُودا زارا، به خاطر این‏كه به روزهاى مقدس غیریهودیان وروابط یهودیان با آنها مربوط مى‏شد، به‏طور كلى چاپ نشد.
با این‏كه بخشى از این حذف‏ها و سانسورها در نسخه‏هاى بعدى، به متن بازگردانده شد، همواره سانسوركنندگان جدیدى در كشورهاى دیگر، از راه مى‏رسیدند و تغییرات و تحریفات تازه‏اى انجام مى‏دادند. به عنوان نمونه، حاكمان روس گفتند كه نام یونان نباید درتلمود ذكر شود؛ چرا كه این تصور را ایجاد مى‏كند كه فرهنگ روسى از فرهنگ یونانى الهام گرفته شده است؛ به همین دلیل واژه یادشده در هر جاى تلمود كه به كار رفته بود، حذف گردید. بعضى از سانسوركنندگان روس اعلام كردند كه عبارت «زبان یونانى» ناخوشایند است و از این‏رو، آن را به «زبان عَكوم»(23) تغییر دادند. بى‏توجهى بسیارى از سانسوركنندگان موجب شد تا برخى از اسامى، نادرست تلفظ شوند و بسیارى از خطاها از نسخه‏اى به نسخه دیگر منتقل شده، باقى بمانند. بعضى از این تغییرات ناشى از محاسبه‏هاى سیاسى روزمره بودند. مانند فرمان یكى از سانسوركنندگان روس در زمان جنگ روسیه و تركیه، مبنى بر به كارگیرى واژه ییشماعِل به جاى گوى؛ تغییرى كه باعث بروز یك دسته خطاهاى بى‏معنى و پوچ شد.
تلمود تنها اثرى نبود كه مورد تعرض سانسوركنندگان قرار گرفت، اما اصلاح تحریف‏هاى این كتاب به خاطر گستره مباحث و اعتبارش، و نیز هزاران تغییرى كه طى قرن‏ها در آن به وجود آمده بود، حتى در نسخه‏هایى كه در كشورهاى آزاد از قید سانسور منتشر شدند، غیرممكن بود. چاپ افست نیز با همان اشتباه‏ها و حذف‏ها همراه است؛ تنها در نسخه‏هایى كه در دوره‏هاى اخیر چاپ شدند، تلاش شد تا به متن اصلى بازگردانده شود.

...................) Anotates (.................
1) Pope Gregory IX
2) Pope Clement - IV
3) Ninth of Av.
4) Iberian Peninsula
5) Johannes Pfefferkorn
6) Reuchlin
7) Counter-Reformation
8) Pope Julius III
9) Pope Pius IV
10) Ein Yaakov
11) Ein Israel
12) Isaac Alfasi
13) Father Marco Marino
14) Shas
15) min
16) meshumad
17) mumar
18) goy
19) akum
20) kuti
21) Kushi )Kushit(
22) Kushite
23) language of akum