[kourosh_iran]

اولا شما سهراب سپهری را که بیشتر پیرو عرفان هندی بود با مولانا ها مقایسه می کنید؟؟؟ خیلی برایم عجیب است عرفان اسلامی خیلی با عرفان هندی فرق دارد! همه عرفای اسلامی پیش از آنکه عارف باشند فقهای بزرگی بودند. ابن عربی که عرفان نظری را کامل کرد گفته است باید ریشه در شریعت داشت تا از راه طریقت به آسمان رسید!
همین مولانا جلال الدین بعد از مرگ پدرش سلطان العلمای ایران می شود. بزرگترین فقیه عصر خودش بوده. جنید ، حلاج و عطار و.... همگی فقهای بزرگی بودند همه اشان بر دین بر قرآن کاملا مسلط بودند. در همین معاصرین هم کسی چون آیت الله قاضی طباطبایی را داریم که مجتهد بسیار بزرگی بوده ولی از آن طرف هم عارف بزرگی بوده است و چقدر هم بابت این قضیه در حوزه علمیه نجف مورد ستم واقع شد از دست همان جوجه آخوندا! ایشان معتقد بود که مسلمان واقعی همان عارف است!

مثال زدیم حالا میگن در مثل مناقشه نیست.
بهرحال اینا همه احساس و حرفهای دله.
حالا طرف فقیه و عالم معتبر و پولدار بوده هرچی بوده خب بهرحال شاید دیده آخرش همهء اینا هم خوشبختی حقیقی نیست واسه همین رفته واسه خودش زده توی وادی توهم!
ولی من چرا نمیزنم توی وادی توهم؟ چون علم من علم دینی نیست. اصلا علم دینی کجاش علمه به چه دردی میخوره شاید اونا هم آخرش به همین پی بردن که اینا همش مغلطه و لفاظیه منتها چیز دیگری در دسترشون نبوده.