[m@hdi]

نه بابا من کجام توی رزمی موفق بود!
البته استعدادم اینا بنظرم مشکلی نداشت ولی چون برام اولویت اول رو نداشت و نمیخواستم چند سال تمام یا بیشتر وقت و انرژیم رو صرفش کنم بخاطر همین پیشرفت خوبی نداشتم استادش ازم راضی نبود، آخرشم چون دیدم اینطوری نمیشه و مشکل ایجاد میکنه ولش کردم. استاد که نمیدونست قضیه چیه. من میخواستم رزمی رو همینطور نرمک نرمک در کنار زندگی عادی داشته باشم به شکل محدود و وقت و انرژی زیادی روش نمیذاشتم، که در نتیجه پیشرفت خوبی نداشتم. بنظرم بخصوص بعضی رشته های رزمی مثل کنگفوتوآ واقعا سنگین هست و باید جدی و حرفه ای دنبال کنی بجز یکی دو ساعت باشگاه خودت هم روش وقت و انرژی بیشتری صرف کنی، همینطور تفننی نمیشه چون خوب پیشرفت نمیکنی و استاد هم از دستت ناراحت و عصبانی میشه و مشکلاتی هم با بقیهء هنرآموزان پیدا میکنی. ولی خب من فکر ایناش رو نکرده بودم، یعنی از اول هم مردد بودم که چکار کنم. دلیلش این بود که توی کامپیوتر و علم و فناوری خیلی جلوتر و حرفه ای تر بودم (نسبت به رزمی که تازه میخواستم از صفر شروع کنم و چند سال طول میکشید تا درش تازه به حدود قابل توجهی برسم) و در مراحلی بودم که میتونستم پیشرفت هام در زمینهء کامپیوتر و برنامه نویسی و غیره رو کامل کنم و به مراتب بالایی برسونم که برای آیندهء کاری و شغل و درآمدم هم خیلی معقول تر و مفیدتر میبود؛ بخاطر همین دیدم عاقلانه نیست در این سن و در این شرایط بیام و بخوام چند سال از هدف و مسیر اصلی/قبلی خودم منحرف بشم یا حتی پیشرفتم در اون زمینه ها کند بشه بخاطر رزمی. از رزمی آب و نون درآوردن هم برای خودش مسئلهء مبهمی بود که تا چه حد شدنی هست و چطوری. یه آدم علم و فن اونوقت مثلا میرفت باشگاه رزمی میزد یعنی؟ من خودمم مونده بودم!
ولی همون رزمی نصفه نیمه و حدود یک سال هم که رفتم چون توی همون زمان محدود باشگاه که یادم باشه یک روز در میون بود، به آدم واقعا فشار زیادی میامد و کنگفوتوآ واقعا سنگین هست و بدنسازی کاملی داره، این شد که از نظر هیکل ورزیده و درشت تر شدم که تاثیرش باقی موند (البته شاید بخاطر اینکه هنوزم توی خونه ورزش و بدنسازی میکنم). البته تاثیرش بیش از این بود و از نظر روانی و غیره هم تاثیرات مفید و پایداری در من گذاشت. الان هم گرچه از نظر جسمی و مهارت یک رزمی کار خفن نیستم، ولی از نظر روحی روانی شاید از خیلی حتی حرفه ایهاش هم یه خصوصیات اصیل تر و خالص تر و قوی تری داشته باشم. کنگفوتوآ باعث شد که من یاد بگیرم و ارادم بیشتر بشه در این جهت که از توانایی های خودم تا ذرهء آخرش استفاده کنم، با تحمیل حداکثر اراده و فشار به جسم و ذهن خودم، و جدیت و خشونت بیشتری بتونم در نبرد زندگی داشته باشم. یعنی فرقی نمیکنه حتی توی همون کامپیوتر و علم هم فکر میکنم این قضیه تاثیر واقعا مثبتی داشت و الان جدیت و قدرتی که بکار میبرم و سرعت پیشرفتم حتی از قبلش هم بیشتر شده. البته از اونور چون توی خونه ورزش خوبی میکنم و پاره ای از نرمش و بدنسازی کنگفوتوآ رو انجام میدم، باعث شده که بدنم ورزیده و قوی و آماده باشه همیشه و نسبت به قبل پیشرفت هم بکنم.

پسر عمه من که همیشه یک پاش تو چینه میگه بری تو چین همه جا ملت دارن کونگ فو تمرین میکنن! شاید یکی از دلایلی که میزان بیماریهای روانی با اینکه در جهان سوم بیشتر از جهان پیشرفته هست ولی چین یک استثناء هست همینه.

اما در مورد بدنسازی خیال نکنید که اگه بدنسازی رو ترک کنید بدنتون به همون شکل باقی میمونه! برادر من لاغر بود و رفت بدنسازی 3 ماه کار کرد و طبق برنامه غذایی استادش هم عمل میکرد و بعد از 3 ماه رو فرم شد ولی خیال کرد دیگه لازم نیست ادامه بده و دیگه رو فرمه و ولش کرد. نتیجه اینکه بعد از 3 ماه دوباره لاغر شد!

البته کونگ فو فقط از نظر روانی خوب عمل نمیکنه. مثلا من وقتی دبیرستان بودم کسی رو میشناختم که میگفت چند ساله داره کونگ فو کار میکنه هیکل درشتی هم نداشت آروم هم بود ولی یه بچه پررو تو کلاسمون بود که خیلی هیکلی بود و یک بار با این دعواش شد و با اینکه بچه پرروئه هیکلش چند برابر اون کونگ فو کاره بود ولی تا اومد بزنتش پسره نمیدونم چیکار کرد که طرف نقش بر زمین شد!