[kourosh_iran]

ولی بنظر من پست ترین عمر همون دوران طفولیت و کودکیه. چون در کودکی انسان باید تقریبا همه چیز رو از صفر شروع کنه و نه دانش و تجربه داره و نه قدرت بدنی و نه میتونه از اولش حتی حرف بزنه و کوچکترین دفاعی از خودش بکنه و خلاصه خیلی درپیت و آسیب پذیره و برای همه چیز کاملا به سرپرستان خودش وابسته است.
اما در پیری هم درسته که بعضیا دچار مثلا آلزایمر و این حرفا میشن یا از نظر بدنی هم زمین گیر میشن ولی خیلی ها هم اینطور نمیشه یا به این شدت نمیشه و بنظر من دست کم در پیری اکثریت آدمها یک عقل و شعور و دانش و تجربه هایی دارن و بقدر دوران طفولیت و کودکی هم ضعیف و آسیب پذیر نیستن.
حالا اینکه چطور شده خدا طفولیت و کودکی رو ول کرده و دوران پیری رو بعنوان اون چند مورد استثناء گرفته بجای کل گفته پست ترین عمر، تفسیر و ادعای شماست بر طبق نظر و خوشایند خودتون و اینکه همه چیز با نظام فکری خودتون جور دربیاد!
در دوران پیری خیلی ها خردمند هستن، عاقل و باتجربه هستن، و از نظر جسمی هم از یک طفل قوی تر هستن و خطرات کمتری تهدیدشون میکنه نیاز و وابستگی کمتری به دیگران دارن. در کل نگاه کنی از نظر کلی و آمار اکثریت، بنظر من پیری هرچی هم باشه با وجود تمام دردسرها و افولی که آدم توی اون سن بطور معمول داره اما از طفولیت و کودکی بهتر و برتره در کل برای اکثریت. اونکه دوباره طفل و کودک هیچی ندان و کاملا ضعیف و وابسته ای میشه بنظر من بدترین و پست ترین دوران زندگی انسانه.

ضمنا درمورد هزار و 50 هزار هم در قرآن یادمه درمورد لفظ 50 هزار گفته بود «از آنچه میشمارید» و درمورد 1000 گفته بود «سال». بنظرت اینا معنا و اشارهء خاصی ندارن؟