[کوشا]

به‌‌‌ باور "آفرینشی "‌های دین‌های سامی، خدا (یهوه، الله ) با خودش گفت بیاییم آفرینشی بکنیم. تا آنزمان چیزی نبود. ( داستان غیر از خدا هیچی‌ نبود..).

از سویی این خدا همیشه بود و دانسته نیست چه نقشی‌ داشت و بود و نبودش چه فرقی‌ میکرد ؟ در این میان ناگاه اندیشید و گفت: این هایی را که آفریدیم ما را نمیتوانند بشناسند... بیائیم چیزی بیافرینیم که ما را بشناسند و بپرستند... این شد که آدمی‌ را آفرید، جّن را آفرید.

قرآن در این باره بروشنی هدف این کار را گفته است. " ما جّن و آانس را نیافریدیم مگر برای بندگی کردن". خوب دقت کنید که تنها هدف از این کار "بندگی کردن" گفته شده است:

"الا لتعبدون"... .. "الا =مگر =نه‌ برای خواست دیگر. یعنی شناخته بشود و پرستش بشود.

کّل داستان افرینش نشان میدهد که چنین خدای فرضی‌ نیازمند بوده است. از دید منطقی‌ انجام هعر کاری نیازی را برورده می‌کند .. و آفرینش هم انگار نیاز خدا را بر آورده تا خودی نشان بدهد، شناخته شود...و این با این ادعا که خدا بی‌ نیاز است در تناقض است.

[URL="http://www.wikifeqh.ir/%D8%AE%D9%84%D9%82%D8%AA_%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86#%D9%87%D8%AF%D9%81%20%D8%A2%D9%81%D8%B1%DB%8C%D9%86%D8%B4%20%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86"]هدف آفرینش انسان
[/URL]
قرآن کریم، از علم و یقین به عنوان برترین هدف آفرینش یاد می‌کند. در واقع پیدا کردن علم و یقین و رسیدن به معرفت، هدف نهایی آفرینش انسان است. پیش از آن، عبادت جای دارد که هدف ابتدایی است.
چنان که قرآن می‌فرماید، ما جنّ و انس را تنها برای عبادت آفریدیم [SUP][۲۳][/SUP] و در جایی دیگر می‌فرماید، خداوند را عبادت کن تا به یقین برسی. [SUP][۲۴][/SUP]بدین سان، انسان از گذر عبادت، به یقین می‌رسد که هدف نهایی آفرینش او است.
یقین، عبارت است از معرفت به ذات و صفات خداوند متعال. [SUP][۲۵][/SUP] [SUP][۲۶][/SUP]