[kourosh_iran]

امروز اتفاقا با یک نفر صحبتی داشتیم درمورد همین حرفهای خدا و اعتقادات و اینها.
آخرین صحبتی که با هم کردیم این بود که من گفتم ببین من اگر بی اعتقاد هستم بطور مثال بخاطر اینکه میگویم اگر خدایی هست و خدای نیکی هست پس چرا جهان را اینطور سخت و ناجوانمردانه آفریده و انسان را ضعیف و محدود و بعد انتظار دارد در عین تمام اینها نیک و خوشبین و معتقد هم باشیم و این عریض و طویل مناسک و ظواهر و جزییات و امر و نهی و دستورات دین را هم انجام دهیم و ازدواج و خانواده و زندگی کلیشه ای استاندارد و نرمالی هم داشته باشیم، در حالیکه در عمل با این شرایطی که محیط و خود داریم این کار غیرممکن است و حداقل منکه شخصا نتوانستم و هرگز توان خودم را در این حد نیافتم و به همین علت ازدواج نکردم و حتی فکرش را هم نکردم و آدمی هم نبودم که بروم دنبال روابط سطحی و فریب کارانه و علافی و بی بند و باری و هرزگی و زنا و دوستی های موقتی و این حرفها و بنابراین بدون اینکه خودم بخواهم و مطلوب بدانم از این نظر محروم ماندم.
ایشان در پاسخ گفت که چرا اینها را تقصیر خدا میدانی و این آیا تقصیر جامعه و دیگر انسانها نیست.
البته بحث ما در اینجا بخاطر اینکه یک مشتری آمد قطع شد و دیگر هم فرصت ادامهء آن را نیافتم (به خانه آمدم)، ولی من در همان اثناء فکر کردم و یک مثالی بنظرم رسید! مثال من اینست که فرض کنیم مثلا من خدا هستم! من می آیم و یک موجود ضعیف و محدود و آسیب پذیری مثل انسان را خلق میکنم، بعد یک هفت هشت تا گرگ درنده و قوی را هم خلق میکنم و میگذارم این انسان را دوره کنند! طبیعتا این انسان خود را درمانده می یابد و بدون قدرت کافی برای دفاع در مقابل آن گرگها و اینکه بتواند از پسشان بطور مناسبی بربیاید، و در نتیجه شکست میخورد، بی اعتقاد میشود، انگیزه و خوشبینی و حوصلهء خودش را برای باور و پرستش و عبادت و عمل به دستورات خدای یگانه کمال و خیر مطلق از دست میدهد، حتی شاید دهان به گله و شکایت و بد و بیراه میگشاید! بعد منکه خدا هستم میگویم خب اینکه تقصیر من نیست، بلکه آن گرگها مقصر هستند و آنها ظالمند!!
بنظر شما واقعا این درست است؟
همینطور بنظر من هم اینکه مسئولیت را گردن خدا ندانیم و آن را گردن آفریده هایش بیاندازیم، یک مغلطه است، یک فریب، یک سفسطه، که آدمهای نادان و کودن که هوش و زیرکی و باریک بینی ندارند فریب آن را میخورند.
درواقع خداوند مسئول هرچیزی است و هر شرایطی که خلق میکند. در جایی که در واقعیت مخلوق توان دخالت کافی در سرنوشت خودش را ندارد، خداوند مسلما مسئول است! نمیتوان تقصیر و توجیه را گردن مخلوقات او انداخت. این یک دروغ/فریب بی شرمانه است. بازهم از کلاهبرداری هایی که مذهبیون زیاد مرتکب میشوند برای ماله کشی و ماست مالی کردن تناقض ها و ضعفهای باورهایشان!
فرقی هم نمیکند چه گرگ درنده باشد و چه انسان که موجودی مختار است که او را مقصر بدانیم. بله آن انسان که ظلم میکند میتواند مسئول دانسته شود و بخاطر آن مجازات شود، اما کسی که بدون اینکه قدرت دفاع از خودش و تغییر کافی سرنوشت خودش را داشته باشد آن ظلم به او وارد آمده باشد، مقصر نیست، ولی همچنین نمیتواند خداوند را مسئول نداند و تقصیر را گردن ظالمان بیاندازد! بالاخره این خدا بود که او را در آن شرایط قرار داده است، با خلق کردن او و آن انسانهای دیگر بدان شکل و در آن شرایط، و اینکه اجازه داده است چنین شرایط و وقایعی رخ دهند، در عین اینکه آگاهی قبلی و قدرت تغییر تمامی اینها را داشته است. عملا فرقی نمیکند که یک سنگ از کوه سقوط کند و به پای من بخورد و مرا لنگ کند، یا اینکه یک گرگ پایم را گاز بگیرد و پاره کند، یا یک ظالم با چوب بزند پایم را لنگ کند! هیچ فرقی نمیکند! و همهء اینها در تاریخ رخ داده اند، و مضحک است که بگوییم مسئول اینها خدا نیست!

البته من شخصا میتوانم این چیزها را با تئوری های دیگری توجیه کنم. یک روش شناخته شده برای توجیه این مسائل و چیزهای ظاهرا نامطوبی که نسبت به ما جبر میشوند، بر اساس نظام زندگیهای چندگانه است که میتوان گفت خیلی از این مسائل میتوانند عکس العمل و مکافات اعمال ما در زندگی های گذشتهء ما باشند و بدین شکل هم آن گناهان تسویه میشوند و هم ما متنبه میشویم و رشد میکنیم و اصلاح میشویم و درمان میشویم و فرصت دوباره ای برای پیشرفت و ادامهء مسیر پیدا میکنیم. یک حالت دیگر هم همان است که این سختیها سازنده هستند و باعث قویتر شدن و رشد کردن ما میشوند. البته این توجیه اخیر را نمیتوان به هر شرایط و موردی بطور قانع کننده ای اطلاق کرد، اما بهرحال در خیلی موارد هم قابل دفاع است!

بهرحال من باوجود تمام بی اعتقادی ام، فکر میکنم این مسائل به این صورت هستند، و عملا درس گرفتن و تعالی یافتن و قدرتمند شدن و رشد کردن دیگر جنبه های وجود خودم را در این جریان مشاهده کرده ام و میکنم و در نظرم امری تردیدناپذیر است چون بصورت مستقیم آن را در مورد خودم تجربه و لمس و درک میکنم. اما خب از دید مذهبی اش و باورهای کلیشه ای که بخواهیم اعتبارسنجی کنیم، خیلی از این موارد را با شکل و توجیه های خاص خودشان نمیپذیرند، اما من به دلیل همین محدود و کلیشه ای بودن و متناقض بودن ادعاها/باورها با واقعیت هایی که در عمل مستقیما دریافته و تجربه کرده ام و در آنها شک چندانی ندارم (حداقل به آنها از آنچه باورها ادعا میکنند خیلی بیشتر اطمینان یافته ام)، باورمند و پیرو این بارهای ساده اندیشانه نیستم! بطور مثال مذهب، بخصوص اسلام، به شما میگوید ازدواج کن! ازدواج در اسلام امری بسیار مهم و نزدیک به واجب شمرده میشود. بخصوص اگر خود را در معرض خطر انحراف و گناه ببینی. اما با این حال من به تشخیص خودم عمل کردم و ازدواج نکردم و از این بابت پشیمان هم نیستم. البته این یک محرومیت است، و رنج و فشار و خطر خودش را دارد، اما من فکر میکنم در کل و در نهایت این مسیر برای من بسیار بهتر بوده است.