[kourosh_iran]

تعبیر خود من از این ابتهاج این است که خداوند مسرور از علم به ذات خویش است (به معنایی که نسبت دادن آن به خدا صحبح است) و خلقت خلق بزمی است برای شریک کردن دیگران در این سرور و لذت.

خب دیگه منم که از اول همینو گفتم!
گفتم ما رو آفریده تا حال بده بهمون!
چون خودش خوشبخت و غرق در لذت مطلق و بینهایت است، و قادر مطلق است، پس بی چشمداشت خلق میکنه و دیگران رو هم در این خوشبختی و لذت شریک میکنه. تعریف نیکی و محبت و عشق واقعی جز این چیزی نیست به گمانم!

پس تو واسه چی مخالفت کردی با نظر من؟ :e059:
یجوری گفتی هدف از خلق انسان عبادت کردن انسانه خب این هنوزم قضیه رو مقداری مبهم میکنه. بنظرت الان درسته با این تعریف که آوردی سازگاری داره؟ رسیدی به اینکه عبادت هم برای رسیدن به اون ظرفیت و خوشبختی و لذت بردنه؟