[مزدك بامداد]

کسانی در جهان هستند که نه خواستار بهشت و نه خواستار دوزخ هستند
بساکه میخواهند برای همیشه به نیستی و به هیچ ( نیروانا) و آرامش و خواب
ابدی بپیوندند. خب،میگوییم که در اسلام آدم گناهکار که به هرروی گریزی از دوزخ
ندارد و باید آنجا باربیکیو شود ولی آدم درستکاری هم شاید باشد, که شایسته ی
فردوس برین است ولی آنرا نمیخواهد و آرزوی او نیستی جاودانی است. از گاییدن
میلیونها ساله خوشی نمیبرد و از خوردن و ریدن بی پایان و گرفتار تن و ماده بودن
بیزار است. چنین کسی بر پاد خواسته ی خود همواره زندانی تن و در بهشت جاودان
گرفتار است، خودش را هم که نمیتواند بکشد و هی زنده میشود. در اسلام گندوگوز،
راهی برای چنین کسی نیست و نیستی جاودان برای کسی پیش بینی نشده است
و در میان گزینه ها یافت نمیشود. اگر خود خدا هم بخواهد نمیشود، چون جان و روان
هرکس در اسلام، بخشی از روان خداوند است ( از روح خود در او دمیدم) و خدا
نمیتواند روان خود را نیست و نابود نماید. در جاییکه در دین هندو چنین گزینه ای
در دست هست و اگر کسی به اندازه ی بسنده نیکوکار و از خود گذشته باشد، به
این ایستار ( نیستی جاودان ، نیروانا که از خوشی ابدی هم خوشتر است) میرسد.

•
پارسیگر