[مزدك بامداد]

تنافی خلود با عدل الهی

مهمترین و اصلی­ترین اشکالی که در مورد مساله خلود شده این است که باید
میان جرم و کیفر تناسب وجود داشته باشد و کیفر متناسب با جرم و گناه تعیین
شود، در این صورت چگونه عذاب ابدی قابل توجیه است با اینکه زمان جرم و گناه
محدود بوده است؟ انسانی که حداکثر صد سال در کفر و عناد زندگی کرده چگونه
می­توان او را در برابر یکصد سال گناه، عذای بی­نهایت کرد؟ آیا این کاری
غیر عادلانه نیست؟ ....

این پرسش همچنان به جای است:

میدانیم که در رستاخیز اسلامی، در دادگاه الله، هرکس که بدی هایش
بر خوبی هایش بچربد ( ۵١% به ۴۹%) ! به دوزخ روانه میشود
و آنهم برای جاودان ( فیها خالدون)
پرسش ١: در قران گفته که اگر به اندازه ی مورچه هم خوبی بکنید،
پاداش انرا میبینید. خب، پاداش این خوبی هایی که یارو کرده،
یکباره به باد نیستی رفته است !

برای دریافت بهتر:
کسی که ۹۹% گناه با یک درسد خوبی ها به دوزخ رفته ، برابر و یکسان
با کسی که ۵١% گناه و ۴۹% گناه کرده، تا جاودان در دوزخ گرفتارند
و از اب جحیم و تازیانه آتشین به یکسان بهره مند ! پس این خوبی های
بیشتر این یکی به چه دردش میخورد زمانی که تا جاودان در دوزخ
به شکنجه گرفتار است؟

همین پرسش در باره ی بهشتی ها هست که یکی ناپلئونی رفته بهشت(۵١%)
و یکی با ۹۹% کارهای خوب، مانند قمه و زنجیر زدن و پختن شله زرد!
اینها شکنجه ی بدی هایشان را کجا میبینند؟
•