[Russell]

مثلا بعضیها میگویند زندگی در توهم و خیالات خوش و استفاده از تخدیر (حتی مواد مخدر فیزیکی) عاقلانه نیست، چون واقعی نیست!

البته بنظر بنده هم گذران عمر و فرصتها در تخدیر و توهم عاقلانه نیست، اما نه فقط بخاطر اینکه آنها صرفا توهم و مصنوعی هستند و واقعیت خارجی ندارند، بلکه بخاطر اینکه نمیتوانند بقدر کافی پایدار و بی نقص و بی تهدید باشند، و ما به احتمال زیاد در نهایت بابت آنها هزینه های بیشتری خواهیم داد / از دست یابی به دستاوردها و در نتیجه خوشی های پایدارتر و بیشتری باز خواهیم ماند.

وگرنه حتی تخدیر و توهم هم اگر واقعا بتوانند برای ما خوشی پایدار بیشتری فراهم کنند، یعنی راه دیگری نباشد که بیشتر این سود را به ما بدهد، کاملا عاقلانه هستند و عقل سلیم باید آن را انتخاب کند. چون حقیقت و واقعیت هم به خودی خودش برای ما هیچ ارزشی ندارد و ما درواقع از تمام اینها دنبال دستیابی به کامیابی و لذت هستیم و دوری از رنجها.
تمام انگیزهای ما در نهایت از همان جاذبه و دافعه، لذت و رنج، ناشی میشوند. اصولا هیچ انگیزهء دیگری وجود و معنا ندارد. هرگز وجود نداشته!

عملگرایی را من چندان بد نمیدانم ولی به این معنی که اولویت را به کارکرد (بودن ما میدهد)،وقتی ما منقرض شویم یکی از کارهایی که نمیتوانیم بکنیم حقیقت جوییست،ولی همین بازی با ارزش حقیقت هم میشود بر علیه خودش عمل کند و ما را با آرزوندیشی و تحمیل مردم برای حمایت(؟) از آنها به فنا بدهد.
واقعیت هم بنظر من البته هست ما آنرا حالا بدانیم یا ندانیم.یاد این جمله میافتم که:"واقعیت آن است که، وقتی از باور به آن دست بر میدارید،جایی نمی‌رود» !!

Reality is that which, when you stop believing in it, doesn't go away.
Philip K. Dick, in "How To Build A Universe That Doesn't Fall Apart Two Days Later" (1978)