[Mehrbod]

پشتگرم نیستم (سره نویسی رو حال میکنید؟:e405:) نگرش شما را از این جستار درست دریافته باشم، ولی به نگر من ما هر چقدر هم که ویریت نیرومندی داشته باشیم و به خودآگاهمان فشار بیاوریم در بسیاری از موارد از عهده ی ناخودآگاه خود بر نمیآییم، من باور دارم بیشتر کنش های روزانه ی ما را ناخودآگاه ما سرپرستی میکند و هر چیزی هم که بسیار باز کرد شده باشد از خودآگاه به ناخودآگاه ترابرد میشود مانند رانندگی برای نمونه، این یکی نگر کسانه ی من است ولی به نگر من رفتارها و سهشات ما نه تنها زیر خدشه ی مواردی که اشاره کردید هستند چه بسا چیزهایی مانند خوراکی که میخوریم هم میتواند بر روی این چیزها هنایش داشته باشد، برای نمونه برخی سهش ها هستند که کوشش میکنیم آنها سرکوب کنیم چون به دردنخور، نابخردانه و بدون کاربرد هستند ولی بسیاری از وخت ها از عهده ی آن بر نمی آییم و یا شاینده است که زمان بیشتری برای اینکار نیاز باشد.

آری چند نکته بجا و مهند در نوشته‌ات بود، هر آینه نگرش من بیشتر یک دشواری کوچک به نام خودآگاهاندن
درباره یک چیز است. برای نمونه بگوییم شما میخواهید زین پس زمانیکه در خودرو را باز میکنید خودآگاه شوید.

شیوه نگرش من به خودآگاهی به یک راژمان بازخوردین (feedback system) میماند، که ما تنها زمانی از یک چیز خودآگاه میشویم که آن چیز برایمان مهندی (اهمیت) داشته باشد.
اکنون دشواری خودآگاهی به این می‌کاهد که ما چه زمانی یک چیز را مهند میبینیم و چگونه میتوانیم چیزهایی که مهند نیستند را برای خود مهند کنیم.

چیزی که روی هم رفته نگرش من به این سو گرفت ایمیلی بود که چندی پیش از یکی از دوستان دیرینه‌ام که یک سالی بود از او بیخبر بودم و رابطه‌ای دیگر
نداشتیم. ایمیل نامبرده نیز به یکی از حساب‌های من آمده بود که کمابیش هرگز آنرا چک نمیکنم و سر تا پا اسپم است و سراسر پیشامدی آن را باز کرده بودم.

نکته در اینجا بود که شاید 1000 و خورده‌ای ایمیل روی برگه بود، ولی در کمتر از چند میلی ثانیه یکی از ایمیل‌ها که نام دوستم را داشت راه خودش را به خود آگاهی من باز کرد،
فرایند ولی آن اندازه کند بود که من بتوانم بدرستی آن را در ذهنم بازنگری کنم: من ناخودآگاهانه به سویی که ناخودآگاهم فرامیخواند مینگرم، خودآگاهانه هنوز چیزی بیشتر از
چند تیل سیاه (نقطه) نمیبینم، سپس کم کم الگوی نوشتاری ریخت گرفته و من نام دوستم را میبینم و درباره آن دیگر سراسر خودآگاه شده و سرانجام ایمیل را باز میکنم.

این فرایند روی من هنود ژرفی داشت، از دید من زمانیکه به آن از بیرون مینگریم به نگر بس عجیب میاید که چنین فرایندی کار میکند و اینکه احتمالا بد نیست درباره آن بیشتر بدانیم.

اینکه چگونه شاید بتوان ناخودآگاه را سامه‌ایک (شرطی) نموده و آنرا زیر کنترل خودآگاه بگیریم.

روی هم رفته دیسول (فرمول) خامی که من در اینباره یافتم این است:

1. ما در یک بازه زمانی در زندگی با چیزهایی (نمادها، نشانه‌ها، آواها، ...) سر و کار داریم که برای ما مهند هستند یا در کنار یک چیز مهند جای داشته و از همینرو به آن همبسته (associate) میشوند.

2. ما در یک بازه زمانی دورتر زمانیکه به چیزی برمیخوریم که وابستگی به چیزهای بالا داشت، پس ناخودآگاه برآیند میگیریم که چیز دیده شده مهند است، ولی از آنجاییکه ناخودآگاه
از پس پردازش بیشتر آن برنمیاید / یا سپردن آن به خودآگاه را سودمند میبیند پس خودآگاهی ما را به سوی آن میکشد.

اکنون دوستان میتوانند در خاطره‌های خودشان بازنگری کنند و ببینند چه زمانی این فرایند سپارش ناخودآگاه -> خودآگاه رخ میدهد و چرا.

به نگر من در کنار آن اگر بتوان یافت که چگونه در کمترین زمان خودآگاهانه ناخودآگاهمان را به چیزهایی سامه‌ایک کنیم که برایمان مهندی داشته باشند، باید بتوان از آن سودمندی‌های ویژه‌ای نیز بیرون کشید.