جالبه خدا خودش ما رو آفریده توی این دنیا مدام بهمون میگه توی کتابهای آسمانی هست و زندگی هم تحقیرمون میکنه میزان حقارت و ناتوانی و خطاپذیری ما رو نشون میده اینکه قدرت تضمین هیچی رو نداریم، بعد مدعی ایمان میشه یا حتی عقل و میگه حالا باور کنید خدایی هست که فلان هست و بهمان و مطمئن هم باشید شک نکنید و غیره. یعنی اینجا یهو به خودمون و صحت قضاوتمون صحت اعتقادمون مطمئن باشیم!!
اما دقیقا تناقض همینجاست که ما وقتی میبینیم چقدر تصورات و افکار و قضاوت ها و احساسات ما بی اعتبار هستن، به این نتیجه میرسیم که هر احساس و تصور خوشایندی داشته باشیم معیار حقیقت داشتن چیزی نمیشه، یعنی به همین شکل حتی خود خدا و دین و آخرت و این حرفا هم اعتبارش از اعتبار درپیت و دوزاری ما نمیتونه بالاتر بره، یعنی دلیلی بر غیر از این نیست.
انسان دوزاری درپیت و خطاپذیر = تمام باورها و احساسات و تصورات و اعتقادات ما هم به همین میزان درپیت و دوزاری و خطاپذیر! شامل دین و خدا.
و تنها تجربه و ابزارهایی که به تجربه دریافتیم واقعا در پیدا کردن حقایق کارا هستند، هستن که عاقلانه است بهشون تکیه کنیم. مثلا همین علم، ریاضی، منطق.
بقیه دیگه جزو همون ابعاد دوزاری شخصی ما هستن.
همونطور که من اگر هرچی گریه کنم بقول شما خودم کاری نکنم چیزی نمیشه از آسمون کمکی نمیاد، اگر جز این ابزارها به چیز دیگری متوسل بشم هم بعیده نتیجهء مطلوبی حاصل بشه! منطق اینو میگه، و برای من شخصا تجربه هم اینو ثابت کرده.
اعتقاد بنظر من خودش اصطلاحی هست که اعتبار خودش رو زیر سوال میبره. چون میگه اعتقاد، یعنی فقط اعتقاد داری، یعنی ثابت شده یا ثابت شدنی نیست. بنابراین اعتقاد چندان اعتباری هم نداره. مگر به تجربه یه چیزایی ازش دیده باشی که بتونی حداقل شخصا بهش پایبند باشی و دلیل خوبی برای این پایبندی داشته باشی برای خودت حداقل.

چه نیازی هست که ما به چیزی اعتقاد داشته باشیم؟
چیزا دو نوعند، یا چند نوع! یا ثابت شدنی، یا ثابت نشدنی، ثابت شده، ثابت نشده، تجربه شده، تجربه نشده، ...
فکر نمیکنم چیزی از اینها خارج باشه.
دیگه افکار و تصورات و احساسات و آرزوها و خوشایندهای ما رو بذار در کوزه آبش رو بخور! واقعیت های زندگی قبلا ریدن به هیکلمون و نشون دادن که حقیقت هیچ ارزشی برای این چیزها قائل نیست و این چیزها هیچ معیاری برای حقیقت نیستن. حقیقت اون چیزیه که واقعا وجود داره، نه اون چیزی که ما فکر میکنیم دوست داریم وجود داشته باشه. وقتی ما فکر میکنیم چیزی که میخوایم واقعا وجود داره، داریم خودمون رو زیادی گنده میکنیم دربارهء خودمون توهم داریم! حالا میخواد حتی یه چیزی برتر از ما به اسم خدا باشه. ما اصولا در حدی نیستیم که بتونیم بگیم حتما خدایی هست. خدا خواست یا توهم ماست. همین! ممکنه واقعیت داشته باشه ممکنه هم واقعیت نداشته باشه. به همین سادگی! و مشکل اینجاست که خیلی ها اصرار دارن وجود داره بدون اینکه بتونن ثابتش کنن، خیلی باور دارن که وجود داره بدون اینکه واقعا بدونن چرا این باور از چه ابعاد درپیت و دوزاری ما ناشی میشه، و ادیان با این همه یاوه گویی و تناقض و چرندیات بعنوان منابعی مقدس برای حقیقت تلقی میشن که حتی از عقل و علم اونا رو بالاتر میدونیم!! من به این میگم تناقض محض با عقل و خرد، و حتی وجدان، و جز چرند و یاوه چیزی نیست!
یه زمانی یه کسی به اسم پیامبر اومده چیزی گفته یه عده هم باور کردن دلیل نمیشه بشریت تا ابد همینطوری باورش کنه. دلیل نمیشه واقعا درست بوده باشه. و البته در عمل هم می بینیم که یکی از دلایلی که دین و عصر ایمان افول کرد همینه.