اوشیما می گوید: “ممنونم.” و با ملایمت دست روی شانه ام می گذارد. “می دانم کمی با
دیگران فرق دارم، اما با اینحال آدمم. به همین دلیل خوشم می آید که می فهمی. یک ادم
معمولی ام، نه هیولا. همان چیزهائی را حس میکنم که همه میکنند و به همان ترتیب عمل
می کنم. هر چند گاهی ان فرق کوچک مثل ورطه ای حس می شود. اما گمانم نشود چندان
کاری با آن کرد.” یک مداد بلند نوک تیز را از روی پیشخان بر میدارد و چنان به آن زل میزند که
انگار ادامه وجود اوست. “دلم میخواست همه اینها را خودم یکراست بهت بگویم، تا اینکه از یکی
دیگر بشنوی. بنابراین به نظرم امروز فرصت مناسبی بود. هر چند تجربه چندان دلپسندی برایت
نبود، نه؟”